هاشمى رسيد و پول را به وى داد، او گفت: خدا كسى را كه اين پول را فرستاده جزاى نيكو دهد! هر ساله وى چنين مبلغى براى ما مى‌فرستد و ما تا سال آينده زندگى خود را با آن مى‌گذارنيم. امّا جعفر (امام صادق عليه السلام) با وجود فراوانى مالش حتّى يك درهم به من نمى‌رساند.

چون وفات آن‌حضرت فرا رسيد، فرمود هفتاد دينار به پسر عمويش حسن بن على افطس بدهند. كسى از آن‌حضرت پرسيد:

آيا به مردى كه با تيغ بر تو حمله برد تا شما را به قتل رساند مال مى‌بخشى؟!

امام در پاسخ او فرمود:

«واى بر شما مگر نخوانده‌ايد:

(وَالَّذِينَ يَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَن يُوصَلَ وَيَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَيَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ) [1]

«كسانى كه به پيوند آنچه خداوند فرموده مى‌كوشند و از پروردگارشان و از بدى حساب مى‌ترسند.»

همانا خداوند بهشت را آفريد و خوشبويش ساخت وبوى آن را معطّر گردانيد تا از هزار سال راه به مشام رسد، امّا اين بو را نه افراد عاق شده وكسانى كه با خويشان خود قطع رابطه كرده‌اند، استشمام نخواهند كرد». [2]