پروفسور هولميادر، نويسنده انگليسى، در اين باره مى‌نويسد:

«جابر بن حيان، شاگرد و يار جعفر صادق بود. او در پيشواى ارجمندش تكيه‌گاه و ياور و رهبر و امين و فرد موجهى را مى‌ديد كه هيچ گاه نمى‌توانست از او بى‌نياز شود. جابر با راهنمايى استادش كوشيد تا علم شيمى را از خرافاتى كه از اسكندريه گريبانگير آن شده بود، پيراسته ورها سازد و البته در اين راه تا حدّ فراوانى هم كامياب شد بدين سبب بايد نام جابر را در كنار اسم ديگر نام‌آوران اين دانش در جهان امثال «بويله» و «لاوازيه» و... قرار داد». [1]

دهها و بلكه هزاران اعتراف ديگر از سوى نويسندگان مسلمان و محدثان و قدما و بويژه معاصران آن امام در اين باره موجود است تا آنجا كه بايد گفت جهان از فضل و دانش سرشار و آگاهى گسترده و فزون از حد آن‌حضرت، آكنده گشته است.

بخشندگى و جوانمردى امام‌

1- سعيد بن بيان گويد: روزى مفضل بن عمر به من و خواهرم برخورد كرد و ما در باره ميراثى مشغول گفتگو و مشاجره بوديم. مفضل ساعتى نزد ما درنگ كرد و آنگاه گفت: بياييد به خانه. ما به خانه او رفتيم و او با پرداخت 400 درهم ميان ما سازش برقرار كرد. وى اين مبلغ را از نزد