اينك اين پرسش مطرح مى‌شود كه چه عاملى آدمى را وا مى‌دارد ميان مقدّس و غير مقدّس تفاوت نهد و اساساً آدمى اگر از فطرتى برتر از ماده برخوردار نبود، و اگر پرواز او در آسمان پاكى و طهارت معنوى، وجود نداشت، انديشه تقديس از كجا رخ مى‌نمود؟

و نيز مارسل موس عقيده داشت كه در ميان همه اديان نوعى آرمان‌گرايى معنويى مى‌يابيم كه در نزديكى به خدا در پرتو تسبيح، عبادت، تقرّب جستن و اميدها تجلّى مى‌يابد و اينها همه نمادهاى ناب دينى هستند [1]. حتّى اگوست كونت بنيانگذار منطق پوزيتيويستى بر «ارزش ثابت» در نفس بشرى كه خاستگاه «اخلاق» است تأكيد مى‌كند، آنجا كه به وجود فطرت محبّت نسبت به ديگران اعتراف دارد و آن را از نيرومندترين غرايز مى‌شمارد [2].

خاستگاه ارزشها در رآليسم نوين‌

ديدگاههايى كه رآليسم خوانده مى‌شوند بسيارند و بطور كلّى همه آنها زندگى را خاستگاه شناخت و محور فلسفه مى‌شمارند، ليكن ما در اين جا به گفتگو با يكى از برجسته‌ترين نمايندگان رآليسم نوين مى‌پردازيم كه بر زندگى فلسفى در آمريكا حاكم است و شايد اين ديدگاه زائيده شرايط حاكم در آنجا باشد. او «رالف برتون پيرى/Pierre Roloph Burton » (1957- 1876 م) است. اهميت پژوهش فلسفه پيرى‌ [3] نه از آن روست كه وى اعتبار را به پژوهش ارزشها باز گرداند و آن را محور تمدّن قرار داد بل از آن رو كه به نظر مى‌رسد آن در بزرگترين پايگاه تمدّن امروز (آمريكا) فلسفه حاكم شمرده مى‌شود و آن‌گونه كه مورّخ معاصر فلسفه «اندريا ريك» مى‌گويد: