پيرى معتقد است: بيشتر پديده‌هايى كه ماآنها را خير مى‌ناميم ارزشى ندارند مگر از اين نگاه كه ابزارى براى خيرى فراگيرتر باشد [1]. او به تفاضل ارزشها (كه آنها را رويكرد مى‌نامد) از چهار زاويه معتقد است: طبيعت آنها، جايگاه هريك در هرم وسايل و اهداف، ميزان فراگيرى آنها براى مردم وهماهنگى آنها بايكديگر. اينك اين زوايا را بررسى مى‌كنيم وبا زبان او همسو مى‌شويم كه ارزش را رويكرد مى‌نامد، اگرچه مادر اين نامگذارى براو اعتراض داريم:

1- طبيعت رويكرد

دكتر عطيه در اين باره مى‌گويد، اگر رويكرد، همان چيزى است كه ارزش را متمايز مى‌گرداند، پس موارد بسيارى در ميان است كه پيرى آنها را شماره مى‌كند ومعتقد است كه آنها رويكرد نيستند، بلكه شبه رويكردند. ويژگيهاى گوناگونى يافت مى‌شود كه در رويكرد، نقصى دربردارند همچون نهفتگى (در برابر ظهور) وامكان (در برابر فعليّت) ووجود ضعيف و پوچ رويكردها (در برابر وجود سوژه‌هاى حقيقى براى رويكرد) [2].

اين نويسنده در بيان گونه‌هاى متفاوت رويكرد از ضعيفترين انواع آن، كه در رويكرد پنهان كه به انگيزه شباهت دارد تارويكرد فعلى، همچنان به پيش مى‌رود وبدين ترتيب معتقد است كه: برترين انواع رويكرد، همان رويكرد آشكار و آگاه و مثبتى است كه به سوژه‌اى حقيقى و موجود، تعلّق دارد (گرسنگى و امور جنسى). او شش نوع رويكرد ضعيف را به سبب وجود نقص در خود اين رويكرد برمى‌شمارد [3].

نقد مابراين معيار آن است كه او وضعى روانى را بررسى مى‌كند كه برارزش پيشى دارد وخود ارزش را نمى‌كاود در حالى كه سخن ما پيرامون پلّكان اولويتها در ارزشها ومعيارهاى تفاضل ميان آنهاست، وآنچه پيرى بدان اشاره دارد رويكرد را دربر مى‌گيرد كه به سطح ارزش نمى‌رسد.