و امنيّت وسيله پيشرفت است:

الَّذِينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسُوا إِيمَانَهُم بِظُلْمٍ أُوْلئِكَ لَهُمُ الْأَمْنُ ... [1].

«آنها كه ايمان آوردند، و ايمان خود را با شرك و ستم نيالودند، ايمنى تنها از آن آنهاست ...»

و سيطره، عنوانِ مجد و بزرگى است:

أَلَمْ تَرَوْا أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَكُم مَا فِي السَّماوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ ... [2].

«آيا نديده‌ايد كه خداوند آنچه را كه در آسمانها و زمين است براى شما به كار گرفته است ...»

و عزّت جامه مؤمن است:

... وَللَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِينَ ... [3].

«عزّت و ارجمندى از آنِ خدا و رسول او و مؤمنان است ...»

و سازگارى هدف مؤمنان است:

وَاعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَمِيعاً وَلَا تَفَرَّقُوا ... [4].

«به ريسمان خدا چنگ در زنيد و پراكنده نشويد ...»

و زيباسازى، آرايش زندگى دنيوى است:

يَعْمَلُونَ لَهُ مَا يَشَاءُ مِن مَّحَارِيبَ وَتَمَاثِيلَ وَجِفَانٍ كَالْجَوَابِ وَقُدُورٍ رَّاسِيَاتٍ ... [5].

«آنها هرچه (سليمان) مى‌خواست برايش درست مى‌كردند: معبدها، تمثالها، ظروف بزرگ غذا همانند حوضها، و ديگهاى ثابت (كه از بزرگى قابل حمل و نقل نبود) ...»

و حكمت، خير فراوان است:

... وَمَن يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْراً كَثِيراً ... [6].

«... هركه حكمت داده شود خير فراوان بدو داده شده است ...»