اخلاق گرايى (نزد بودائيان) ابزار تاكتيكى است كه وظيفه آن در هم كوفتن نفس هر گرايشى را كه پيرامون فرد تمركز يابد و يا هر چشمداشتى را براى بدست آوردن زندگى شخصى، تا اينكه شخص به (نيروان) و يا (عدم محض- وجود برتر) برسد. [1]

همان گونه كه از اين ارزش امور زير سرچشمه مى‌گيرد: زندگى براى ديگران (كنت مى‌گويد: دوستى اصل است، و نظام اساس است، و پيشرفت هدف است)، لذّت دوستى (كه اپيكور بدان معتقد است)، والاترين لذّت اخلاص است نسبت به ديگران (سودگرايى)، شريك ساختن ديگران در خير (اخلاقيات آمريكا) عمل دهش و در گذشتن از نفس (برگسون) و عمل سودمند براى فرد، جامعه و هستى (ويليام جيمز).

در حديث شريف آمده است: «وَهَلِ الدِّيْنُ إِلَّا الْحُبُّ» «/ آيا دين جز عشق و دوستى است.» خداوند در آيات زير مى‌فرمايد:

قُلْ إِن كُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِي يُحْبِبْكُمُ اللَّهُ ... [2].

«... بگو اگر خدا را دوست مى‌داريد پس مرا پيروى كنيد تا خدا شما را دوست بدارد ...»

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا مَنْ يَرْتَدَّ مِنْكُمْ عَن دِينِهِ فَسَوْفَ يَأْتِي اللَّهُ بِقَوْمٍ يُحِبُّهُمْ وَيُحِبُّونَهُ ... [3].

«اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد هركه از شما از دينش برگردد پس زودا كه خداوند قومى را بياورد كه ايشان را دوست مى‌دارد و آنها هم خدا را دوست مى‌دارند ...»

... وَالَّذِينَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبَّاً للَّهِ ... [4].

«... و كسانى كه ايمان آوردند عشقشان به خدا شديدتر است ...»