كنيم و به تسبيحش بپردازيم باز هم او برتر و بزرگتر و والاتر است. خداوند مى‌فرمايد:

وَقُلِ الْحَمْدُ للَّهِ الَّذِي لَمْ يَتَّخِذْ وَلَداً وَلَمْ يَكُن لَّهُ شَرِيكٌ فِي الْمُلْكِ وَلَمْ يَكُن لَهُ وَلِيٌّ مِنَ الذُّلِّ وَكَبِّرْهُ تَكْبِيرَاً [1].

«و بگو: ستايش براى خداوندى است كه نه فرزندى براى خود انتخاب كرده، و نه شريكى در حكومت دارد، و نه بخاطر ضعف و ذلّت‌، (حامى و) سرپرستى براى اوست و او را بسيار بزرگ بشمار.»

پ- هنگام هشدار دادن به بت‌پرستان و كسانى كه سركشان و طاغوتيان را بزرگ مى‌شمرند و از خداى جهانيان غافل هستند، صداى هشدار دهنده به تكبير، بالا مى‌گيرد.

خداوند مى‌فرمايد:

يَا أَيُّهَا الْمُدَّثِّرُ* قُمْ فَأَنذِرْ* وَرَبَّكَ فَكَبِّرْ [2].

«اى جامه در سر كشيده* برخيز و بيم ده* و پروردگارت را تكبير گوى.»

چهارم- ستايش الهى:

الف- حمد و ستايش از آن خداست، زيرا او آفريننده جهانيان است و اوست رحمان و رحيم و اوست مالك روز رستاخيز و آفريننده و تدبير كننده و اوست روزى رسان توانا و همه سرنوشتها روبه سوى او دارد. خداوند مى‌فرمايد:

الْحَمْدُ للَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‌ [3].

«سپاس خداى را كه پروردگار جهانيان است.»

ب- هنگام ذكر نعمتهاى الهى، مؤمنان، خداى رحمان خويش را ستايش مى‌كنند تا شيطان، آنها را به اينكه مالك حقيقى آنچه در دست دارند مى‌باشند نفريبد، و گمان نكنند كه اين نعمتها پيوسته در اختيار آنهاست. خداوند مى‌فرمايد: