... وَقَالَا الْحَمْدُ للَّهِ الَّذِي فَضَّلَنَا عَلَى‌ كَثِيرٍ مِنْ عِبَادِهِ الْمُؤْمِنِينَ‌ [1].

«... گفتند: سپاس از آن خدايى است كه ما را بر بسيارى از بندگان مؤمن خود برترى داد.»

پ- خداوند مى‌فرمايد:

فَقُلِ الْحَمْدُ للَّهِ الَّذِي نَجَّانَا مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ‌ [2].

«... بگو: سپاس خدايى را كه ما را از مردم ستمكاره رهايى بخشيد.»

ت- هنگام بزرگداشت شخص و يا بيان فضايل كسى و بيان نعمتهاى الهى بر او، شايسته است كه ما حمد الهى كنيم، زيرا خداوند است كه نعمت به او داده است. پس حمد از آن خداست و سلام از آن بندگان برگزيده خداوندى است. خداوند مى‌فرمايد:

قُلِ الْحَمْدُ للَّهِ وَسَلَامٌ عَلَى‌ عِبَادِهِ الَّذِينَ اصْطَفَى‌... [3].

«بگو: سپاس اللَّه را و سلام بر بندگان برگزيده او...»

حتّى هنگام تسبيح، بايد ستايشگوى خداوند سبحان باشيم و بگوييم: «سبحان ربّى العظيم وبحمده» زيرا تسبيح خداوندى تحقّق نمى‌يابد مگر با نعمتهاى او كه اقتضاى حمد را دارند.

پنجم- شب زنده‌دارى:

هنگامى كه سخنها به خاموشى مى‌گرايند و ديدگان به خواب مى‌روند، مؤمن از بستر گرم خود برمى‌خيزد تا با خدايش به نجوا نشيند و شكايتهاى خود را نزد او بَرد و از گناهانش طلب آمرزش كند و خواهان جلا يافتن بينش خود گردد و از نور خدايش، نورى كه در پرتو آن مى‌بيند فزونى گيرد و از خدا بخواهد كه تقوى و معرفت و يقين او را افزايش دهد.

الف- بدين ترتيب شب زنده‌دارى، مؤمن را در سفر دشوار دنيويش يارى‌