کراهت طلاق از راه طلب مهریه‌

صدوق با سند خود از حسن بن مالک نقل می‌کند که گفت:
به امام هادی علیه‌السلام نوشتم: کسی دخترش را به همسری مردی درآورد که به او مایل بود، سپس نسبت به او بی‌میل شد، دوست دارد که میان او و دخترش جدایی بیفکند، شوهر دختر امتناع می‌کند، و طلاق نمی‌دهد، او [با زور] مهر دخترش را از او می‌گیرد تا [ناخرسندی پیش آید و] طلاق دهد، و هدف پدر دختر، رهایی از اوست، و چون مهریه گرفته شد، به طلاق راضی شد.
امام علیه‌السلام در پاسخ نوشت: اگر بی‌میلی به خاطر دین است، آهنگ رهایی کند، وگر غیر آن است، این کار را نکند.
قال الصدوق:
روی عبدالله بن جعفر الحمیری، عن الحسن بن مالک [1] ، قال: کتبت الی أبی‌الحسن علیه‌السلام: رجل زوج ابنته من رجل فرغب فیه، ثم زهد فیه بعد ذلک و أحب أن یفرق بینه و بین ابنته، و أبی الختن ذلک، و لم یجب الی الطلاق، فأخذه بمهر ابنته لیجیب الی الطلاق، و مذهب الأب التخلص منه، فلما أخذ بالمهر أجاب الی الطلاق. فکتب علیه‌السلام: ان کان الزهد من طریق الدین فلیعمد الی التخلص، و ان کان غیره فلا یتعرض لذلک [2] .