علی بن مهزیار

طوسی رحمه الله با سند خود از علی بن مهزیار نقل می‌کند که گفت:
در سال دویست و بیست، در بازگشتم از کوفه به قرعاء رسیدم، آخر شب برای وضو و مسواک بیرون آمدم، تنها بودم، ناگاه دیدم آتشی در ته مسواکم روشن است، و همچون آفتاب و امثال آن می‌تابد، نترسیدم ولی متعجب بودم، آن را لمس کردم حرارت نداشت، گفتم: (این از) «خدایی (است) که برای شما از درخت سبز فام، آتش آفرید، و شما به وسیله آن آتش می‌افروزید».
داشتم به این امر شگفت فکر می‌کردم، و آتش زمان درازی روشن بود تا به سوی اهل خود بازگشتم، باران کمی آمده بود، و غلامانم در پی آتشی بودند، یک مرد بصری در کاروان همراه ما بود، چون به آنان رو آوردم، غلامان [که در تاریکی مرا نمی‌دیدند] گفتند: امام هادی علیه‌السلام با خود آتش آورد، آن مرد بصری نیز چنین گفت: تا چون نزدیک شدم، آن مرد بصری و غلامان آتش را لمس کردند، و در آن حرارتی ندیدند، سپس خاموش شد، سپس زمان کمی روشن شد، باز خاموش شد، سپس روشن شد، و برای بار سوم خاموش شد و دیگر برنگشت.
ما به مسواک نگریستیم، و در آن هیچ اثری از آتش، حرارت، به هم ریختگی، سیاهی و هیچ چیز دیگر که بر سوختگی دلالت کند ندیدیم، مسواک را برداشتم و پنهان کردم، و آن را پس از شهادت امام جواد علیه‌السلام در سال بیست و شش نزد امام هادی علیه‌السلام بردم، و ته آن را که در پارچه‌ای پوشیده بود به حضرت علیه‌السلام نشان دادم، و جریان را گفتم: حضرت علیه‌السلام آن را از دست من گرفت، و همه آن را باز کرد، و با اندیشه در آن نگریست، سپس فرمود: این نور است، عرض کردم: فدایت شوم، نور؟ فرمود: چون محب خاندان پیامبری، و از من و پدر و اجدادم، پیروی می‌کنی، خدا آن را به تو نشان داد.
و نیز طوسی می‌گوید: امام هادی علیه‌السلام در نامه‌ای به علی بن مهزیار نوشت:
و از خدا می‌خواهم که خدا تو را در پیش رو، و پشت سر، و همه احوال، حفظ کند، خوشحال باش! که من امیدوارم خدا بلایا را از تو برطرف کند، و از خدا می‌خواهم سفری را که روز یکشنبه قصد داری، برایت خیر قرار دهد، آن را - به خواست خدا - تا روز دوشنبه تاخیر بیانداز، خدا در سفر به همراهت، و در میان خانواده جانشینت، و در غیاب تو انجام دهنده کارهایت، در پناه قدرت او به سلامت باشی.
روی الطوسی:
عن محمد بن مسعود، قال: حدثنی علی بن محمد، قال: حدثنی أحمد بن محمد، عن علی بن مهزیار [1] ، قال: بینا أنا بالقرعاء [2] ، فی سنة ست و عشرین و مائتین منصرفی عن الکوفة، و قد خرجت فی آخر اللیل أتوضأ أنا و أستاک، و قد انفردت من رحلی و من الناس، فاذا أنا بنار فی أسفل مسواکی، یلتهب لها شعاع مثل شعاع الشمس، أو غیر ذلک، فلم أفزع منها و بقیت أتعجب، و مسستها فلم أجد لها حرارة، فقلت: (الذی جعل لکم من الشجر الأخضر نارا فاذا أنتم منه توقدون) [3] .
فبقیت أتفکر فی مثل هذا، و أطالت النار المکث طویلا، حتی رجعت الی أهلی، و قد کانت السماء رشت، و کان غلمانی یطلبون نارا، و معی رجل بصری فی الرحل، فلما أقبلت قال الغلمان: قد جاء أبوالحسن علیه‌السلام و معه نار، و قال البصری مثل ذلک، حتی دنوت، فلمس البصری النار، فلم یجد لها حرارة و لا غلمانی، ثم طفئت بعد طول، ثم التهبت فلبثت قلیلا، ثم طفئت، ثم التهبت ثم طفئت الثالثة فلم تعد، فنظرنا الی السواک فاذا لیس فیه أثر نار، و لا حر، و لا شعث، و لا سواد، و لا شی‌ء یدل علی أنه حرق، فأخذت السواک فخبأته، وعدت به الی الهادی علیه‌السلام، و ذلک فی سنة ست و عشرین بعد موت الجواد علیه‌السلام [4] قابلا، و کشفت له أسفله و باقیه مغطی، و حدثته بالحدیث، فأخذ السواک من یدی و کشفه کله و تأمله و نظر الیه، ثم قال: هذا نور، فقلت له: نور جعلت فداک؟
فقال: بمیلک الی أهل هذا البیت، و بطاعتک لی و لأبی و لآبائی، أو بطاعتک لی و لآبائی أراکه الله [5] .
و قال أیضا:
کتب الهادی علیه‌السلام الی علی بن مهزیار] فی کتاب آخر: و أسأل الله أن یحفظک من بین یدیک و من خلفک، و فی کل حالاتک، فأبشر! فانی أرجو أن یدفع الله عنک، و أسأل الله أن یجعل لک الخیرة فیما عزم لک به علیه من الشخوص فی یوم الأحد، فأخر ذلک الی یوم الاثنین ان شاء الله، صحبک الله فی سفرک، و خلفک فی أهلک، و أدی غیبتک، و سلمت بقدرته [6] .