عمر آل فرج‌

کلینی با سند خود از محمد بن سنان نقل می‌کند که گفت:
خدمت امام هادی علیه‌السلام رسیدم فرمود: محمد! آیا برای آل فرج حادثه‌ای پیش آمده؟ عرض کردم: آری، عمر [بن فرج که والی مدینه بود] درگذشت. فرمود: الحمدلله، و شمردم تا بیست و چهار بار آن را تکرار کرد. عرض کردم: سرورم! اگر می‌دانستم از این خبر اینقدر خوشحال می‌شوی، پا برهنه و دوان دوان خدمت شما می‌آمدم. فرمود: محمد! آیا نمی‌دانی او - که خدایش لعنت کند - به پدرم امام جواد علیه‌السلام چه گفت. عرض کردم: نه. فرمود: درباره موضوعی پدرم با او سخن می‌گفت: او گفت: به گمانم تو مستی، پدرم فرمود: خدایا! اگر تو می‌دانی که امروز را برای رضای تو روزه داشتم، مزه غارت شدن، و ذلت اسارت را به او بچشان، سوگند به خدا! پس از چند روز مال و دارایش غارت شد، و خود به اسیری رفت، و اینک هم مرده است، خدایش رحمت نکند، خدا از او انتقام گرفت، و همواره انتقام دوستانش را از دشمنانش می‌گیرد.
روی الکلینی:
عن الحسین بن محمد، عن معلی بن محمد، عن أحمد بن محمد بن عبدالله، عن محمد بن سنان، قال: دخلت علی أبی الحسن علیه‌السلام فقال: یا محمد! حدث بآل فرج حدث؟
فقلت: مات عمر، فقال: الحمدلله، حتی أحصیت له أربعا و عشرین مرة.
فقلت: یا سیدی! لو علمت أن هذا یسرک لجئت حافیا، أعدو الیک، قال: یا محمد! أو لا تدری ما قال لعنه الله لمحمد بن علی أبی؟
قال: قلت: لا، قال: خاطبه فی شی‌ء، فقال: أظنک سکران، فقال أبی: اللهم ان کنت أنی تعلم أمسیت لک صائما فأذقه طعم الحرب، و ذل الأسر، فوالله! ان ذهبت الأیام حتی حرب ماله و ما کان له، ثم أخذ أسیرا، و هو ذا قد مات، لارحمه الله، و قد أدال الله عزوجل منه، و ما زال یدیل أولیاءه من أعدائه [1] .