علی بن جعفر و فارس بن حاتم‌

طوسی با سند خود از موسی بن جعفر بن ابراهیم نقل می‌کند که گفت:
به امام هادی علیه‌السلام نوشتم: فدایت شوم، اینجا چیزهایی از فارس بن حاتم نقل می‌شود، و میان او و علی بن جعفر اختلاف است، تا آنجا که هر یک از دیگری تبری می‌جوید، اگر مصلحت بدانی که بر من منت نهی و نظر خود را درباره ایشان بیان فرمایی، و اینکه کدامیک از جانب شما عهده‌دار نیازهای من است تا فقط به او مراجعه کنم که به این ارشاد نیازمندم؟
به خواست خدا [در حق من] احسان فرموده‌ای.
امام علیه‌السلام در پاسخ نوشت: این که سؤال و شک ندارد، خدا مقام علی بن جعفر را والا قرار داده است، خدای سبحان ما را باز داشته از اینکه او را با دیگری بسنجیم، در نیازهای خود نزد علی بن جعفر برو، و از فارس بن حاتم پرهیز کن، و نگذارید که او در هیچ یک از نیازها و کارهای شما دخالت کند، تو و هر که از همشهریانت که از تو شنوایی دارند به این دستور عمل کنید، من از نیرنگهای او با مردم آگاهم، بخواست خدا به او توجه نکنید.
سپس طوسی می‌گوید: فضل بن شاذان در یکی از نوشته‌های خود آورده است: یکی از دروغ پردازان مشهور، فارس بن حاتم قزوینی فاسق است.
و قال أیضا:
وجدت بخط جبریل بن أحمد، حدثنی موسی بن جعفر بن وهب، عن محمد بن ابراهیم، عن ابراهیم بن داود الیعقوبی، قال موسی بن جعفر بن ابراهیم بن محمد، أنه قال کتبت الیه [الهادی علیه‌السلام]: جعلت فداک قبلنا أشیاء یحکی عن فارس، و الخلاف بینه و بین علی بن جعفر، حتی صار یبرأ بعضهم من بعض، فان رأیت أن تمن علی بما عندک فیهما، و أیهما یتولی حوائجی قبلک حتی لا أعدوه الی غیره، فقد احتجت الی ذلک، فعلت متفضلا ان شاء الله؟ فکتب:
لیس عن مثل هذا یسأل، و لا فی مثله یشک، قد عظم الله قدر علی بن جعفر، منعنا الله تعالی عن أن یقاس الیه، فاقصد علی بن جعفر بحوائجک، و اجتنبوا فارسا، و امتنعوا من ادخاله فی شی‌ء من أمورکم أو حوائجکم، تفعل ذلک أنت و من أطاعک من أهل بلادک، فانه قد بلغنی ما تموه [1] به علی الناس، فلا تلتفتوا الیه ان شاء الله [2] .
ثم قال الطوسی: و ذکر الفضل بن شاذان فی بعض کتبه: ان من الکذابین المشهورین الفاجر فارس بن حاتم القزوینی.