علی بن جعفر

طوسی با سند خود از ابوجعفر عمری نقل می‌کند که گفت:
ابوطاهر بن بلال به حج رفت، و دید که علی بن جعفر مال‌های زیادی را مصرف می‌کند، چون برگشت، آن را به امام هادی علیه‌السلام نوشت، امام علیه‌السلام در [ذیل] نامه او نوشت: ما خود دستور دادیم که صد هزار دینار به او بدهند، سپس صد هزار دینار دیگر را نیز دستور دادیم که به خاطر محبت به ما نپذیرفت، چرا مردم در کار ما که ایشان را در آن دخالت نداده‌ایم دخالت می‌کنند؟ و علی بن جعفر نزد امام هادی علیه‌السلام آمد دستور داد تا سی هزار دینار به او بدهند.
و قال أیضا:
روی أحمد بن علی الرازی، عن علی بن مخلد الأیادی، قال: حدثنی أبوجعفر العمری رضی الله عنه، قال: حج أبوطاهر بن بلال، فنظر الی علی بن جعفر، و هو ینفق النفقات العظیمة، فلما انصرف کتب بذلک الی أبی‌محمد علیه‌السلام، فوقع فی رقعته: قد کنا أمرنا له بمائة ألف دینار، ثم أمرنا له لمثلها، فأبی قبوله ابقاء علینا، ما للناس و الدخول فی أمرنا فیما لم ندخلهم فیه.
قال: و دخل علی أبی‌الحسن العسکری علیه‌السلام فأمر له بثلاثین ألف دینار [1] .