شیخ مؤمن بن حسن مؤمن شبلنجی

مؤلف کتاب «نورالأبصار» (قرن سیزده) درباره کرامات حضرت هادی داستانهائی نقل کرده است که ما به ذکر یک نمونه آن اکتفاء می‌کنیم:
«عن الأسباطی قال: قدمت علی أبی‌الحسن علی بن محمد المدینة الشریفة من العراق فقال: لی ما خبر الواثق عندک فقلت خلفته فی عافیة و أنا من أقرب الناس به عهدا و هذا مقدمی من عنده و ترکته صحیحا فقال: ان الناس یقولون انه قد مات فلما قال لی ان الناس یقولون انه قد مات فهمت انه یعنی نفسه فسکت ثم قال: ما فعل ابن الزیات قلت الناس معه...».
«اسباطی روایت کرده که در مدینه نزد امام هادی علیه‌السلام رفتم به من فرمود از «واثق» چه خبر داری؟ گفتم: قربانت گردم او سلامت بود و من اخیرا او را دیده‌ام. حضرت فرمود: مردم می‌گویند او مرده است؟ گفتم: من از همه کس دیدارم به او نزدیکتر است؟ و چون فرمود: مردم می‌گویند، دانستم که مقصودش از مردم خود آن حضرت است. سپس فرمود: جعفر چه کرد؟ (مقصود جعفر بن معتصم، متوکل عباسی است) گفتم او در زندان به بدترین حالات به سر می‌برد. فرمود: آگاه باش که او هم اکنون خلیفه است. سپس فرمود: ابن زیات (وزیر واثق) چه شد؟ گفتم: مردم پشتیبانش بودند و فرمان او نافذ بود. فرمود: این قدرت برای او شوم بود، سپس خاموش شد و فرمود: به ناچار مقدرات و احکام خدا باید جاری شود ای خیران. واثق مرد و متوکل به جای او نشست و ابن زیات هم کشته شد عرض کردم: چه وقت؟ فرمود: شش روز پس از این که تو بیرون آمدی» [1] .