3- از خصائص اين افعال آنكه لازم است پس از ذكر فاعل اسمى را كه مرفوع است بعنوان اسم مخصوص بمدح يا ذمّ ذكر كنند مانند لفظ « زيد » در مثال نعم الرّجل زيد يا ساء الرّجل زيد.

تبصره‌

در وجه مرفوع بودن اسم مخصوص دو احتمال مى‌باشد.

احتمال اوّل: رفع آن بخاطر اينستكه مبتداء مؤخر بوده و جمله مقدّم بر آن خبر مقدّم مى‌باشد.

احتمال دوّم: رفع بجهت آنستكه خبر براى مبتدائى است كه دائما محذوف است، بنابراين تقدير: « نعم الرجل زيد»، نعم هو زيد مى‌باشد.

4- فاعل « نعم » و « بئس » را نميتوان تأكيد معنوى نمود زيرا اينقسم از تأكيد صرفا اختصاص بمعارف دارد و فاعل ايندو اگرچه صورتا معرف است ولى در معنا نكره مى‌باشد.

ولى تأكيد لفظى آن جايز است چنانچه گفتن: نعم الرّجل الرّجل جايز بوده امّا استعمال نعم الرّجل نفسه جايز نيست.

5- دو فعلى كه براى مدح و ذم نقل شدند غير متصرف بوده، بنابراين اسناد آنها به ضمير غير منفرد جايز نبوده و بصورت: نعما، نعموا يا بئسا، بئسوا هرگز استعمال نميشوند.

6- در خصوص « حبّ » بتشديد « باء » ملتزم شده‌اند كه فاعلش را لفظ « ذا » قرار داده و بگويند: حبّذا.

و قابل توجّه است كه اين لفظ مطلقا تغيير نكرده و هميشه بهمين صورت استعمال ميشود چه اسم مخصوص بمدح مفرد بوده و چه غير مفرد باشد، مذكّر بوده يا مؤنّث باشد.

فعل تعجب‌

افعال تعجّب افعالى هستند كه براى انشاء تعجّب و شگفتى وضع شده‌اند و براى‌