الف: موردى كه ياء متكلّم منصوب بفعل متصرّف باشد مانند: اكرمنى.

ب: موردى كه ياء متكلّم منصوب به اسم فعل باشد مانند: دراكنى.

ج: موردى كه ياء متكلّم منصوب به حرف باشد مانند: انّنى.

«نعم»

بفتح نون و عين، حرف است و در، سه مقام بكار ميرود:

1- تصديق مخبر و آن بعد از جمله خبريّه مى‌باشد مانند نعم بعد از « قام زيد».

2- وعده به طالب و آن بعد از امر يا نهى واقع ميشود.

3- اعلام به مستخبر و آن بعد از استفهام قرار مى‌گيرد.

«هاء»

هاء مفرده يعنى (ه) بر پنج وجه مى‌باشد:

1- ضمير غائب كه در مورد نصب و جرّ استعمال ميشود مانند: قال له صاحبه و هو يحاوره.

2- حرف غيبت همچون « ه » در « ايّاه » .

3- هاء سكت كه بمنظور بيان حركت يا حرف ملحق به كلمه مى‌شود مانند: ماهيه و وازيداه.

4- هائيكه بدل است از همزه استفهام.

5- هاء تأنيث مانند: رحمة و نعمة در حال وقف.

«ها»

بر سه وجه است:

1- اسم فعل بمعناى « خذ » .

2- ضمير مؤنّث مانند: فالهمها فجورها.