دوّمى هنگام وجود اوّلى يافت مى‌شود مانند: لمّا جائنى اكرمته و بآن حرف وجود لوجود يا حرف وجوب لوجوب مى‌گويند.

3- حرف استثناء، اينقسم از « لمّا » بر جمله اسميّه در مى‌آيد مانند: انّ كلّ نفس لمّا عليها حافظ

«فرقلمّا جازمه با لم جازمه»

بين ايندو پنج فرق مى‌باشد:

1- لمّا مقرون به ادات شرط نمى‌آيد بخلاف « لم » فلذا نمى‌گويند: ان لمّا يقم در حاليكه در قرآن آمده است: ان لم تفعل يا ان لم ينتهوا.

2- منفى در « لمّا » مستمرّ است تا زمان حال بخلاف منفى « لم » كه هرم محتمل استمرار بوده و هم انقطاع.

3- منفى « لمّا » بايد قريب به زمان حال باشد در حاليكه در « لم » چنين شرطى نمى‌باشد.

4- در منفى « لمّا » انتظار ثبوتش ميرود بخلاف منفى « لم » .

5- در « لمّا » حذف منفى آن جايز است بخلاف « لم » .

«لن»

بفتح لام و سكون نون حرفى است كه فعل مضارع را نصب مى‌دهد.

«ليت»

حرف تمنى است كه غالبا تعلّق به امر مستحيل مى‌گيرد مانند:

حرفى است كه مانند « ليت » نصب به اسم و رفع به خبر مى‌دهد مانند:

لعلّ زيدا قائم.