دلالت كند بر مصاحبتش با معمول عاملش مانند: سرت و زيدا.

در اينمثال « زيدا » مفعول معه است و چنانچه مى‌بينيم بعد از « واو » ذكر شده و بدينوسيله با فاعل « سير » مصاحبت نموده.

حكم مفعول معه اينستكه تقدمش بر عامل ممتنع مى‌باشد.

5- مفعول فيه و حكم آن‌

مفعول فيه: كه بآن ظرف نيز مى‌گويند عبارتست از اسم زمان يا مكان مبهمى كه فعل در آن واقع ميشود مانند: جئت يوم الجمعة و صلّيت خلف زيد.

شاهد در « يوم الجمعة» و « خلف » بوده كه اوّلى مفعول فيه زمانى و دوّمى مفعول فيه مكانى مى‌باشد.

در مفعول فيه مكانى شرط است كه مبهم باشد يعنى لازم است ظرفى بوده كه در تعيين و تشخيص آن محتاج به غير باشيم بخلاف مفعول فيه زمانى كه مطلق اسم زمان را ميتوان بعنوان مفعول فيه قرار داد چه مبهم و چه مختص باشد.

6- منصوب بنزع خافض‌

عبارتست از اسم صريح يا اسم مؤوّلى كه بواسطه فعل لازم بعد از حذف حرف جرّ از ابتدائش منصوب مى‌باشد مانند: ذهبت الشام.

كه در اصل ذهبت الى الشام بوده و سپس بعد از حذف « الى » كلمه « الشام » منصوب شد.

اقسام منصوب بنزع خافض‌

منصوب بنزع خافض بر دو قسم است:

الف: قياسى.