فامّا منّا بعد امّا فداءا.

شاهد در « منّا » و « فداءا » است كه مضمون جمله قبل يعنى « فشدّوا الوثاق» را تفصيل مى‌دهند و تقدير « امّا تفدئون فداءا و تمنّون مّنا» مى‌باشد.

2- در موردى كه مفعول مطلق مؤكّد لنفسه يا مؤكّد لغيره باشد.

مثال مؤكد لنفسه همچون: له علّى الف درهم اعترافا.

تقدير آن: « اعترافت اعترافا» است و چنانچه ملاحظه ميشود بجاى « اعترافا » هيچ مصدر ديگرى نميتوان قرار داد از اينرو آنرا مؤكّد لنفسه گويند.

مثال مؤكّد لغيره نظير: زيد قائم حقا.

تقدير آن: « زيد قائم احقّه حقا» مى‌باشد در اينجمله ممكن است قائل مرادش از « زيد قائم» حقيقت بوده و امكان دارد منظورش مجاز باشد ولى با آوردن « حقّا احتمال مجاز دفع ميشود.

3- در جائيكه مفعول بواسطه « الّا » يا « انّما » محصور فيه واقع شود مانند: ما انت الاسيرا.

تقدير آن « تسير سيرا» مى‌باشد.

4- آنكه مفعول مطلق در مقام تشبيه آورده شده باشد و پس از جمله بوده كه آن جمله مشتمل باشد بر اسمى كه بمعناى مفعول مطلق است مانند: مررت به فاذا له صوت صوت حمار.

تقدير آن: « يصوت صوت حمار» مى‌باشد.

5- آنكه مفعول مطلق به صيغه تثنيه آمده باشد اگر چه حقيقتا تثنيه باشد مانند: لبّيك و سعديك.

تقدير آن: « الب لك البابين» مى‌باشد.

3- مفعول له و اقسام و احكام آن‌

مفعول له: عبارتست از فضله‌اى كه فعل بخاطر آن صورت گرفته است و بآن‌