ى: اگر نمازگذار بعد از ركوع امام باو رسيد مستحب است با وى به سجده رفته و پس از آن از ابتداء نيّت كرده و نمازش را بخواند ولى اگر بعد از سجود به وى ملحق شد و اقتداء نمود با او نشسته و تشهّد بخواند و پس از خروج امام از نماز، نماز خود را تكميل كند و نيازى به استيناف نيّت ندارد.

البته در هردو مورد فضيلت جماعت را درك نموده است.

ك: بر مأموم واجب است كه از امام تبعيّت كند، بنابراين اگر نسيانا بر او پيشى گرفت و جلو افتاد بايد جبران كند يعنى فعلى را كه جلوتر از امام انجام داده دوباره با امام بجا آورد و در صورتى كه عمدا بر امام سبقت گرفته باشد مرتكب گناه شده منتهى بحال خود باقى بماند تا امام با و به رسد.

ل: بر امام مستحب است كه اذكار را به كسانى كه عقب سر وى نماز مى‌خوانند بشنواند تا آنها از وى تبعيّت نمايند.

م: بر مأموم مكروه است كه صدايش را به گوش امام برساند.

ن: اقتداء حاضر به مسافر و بالعكس مكروه بوده بلكه سزاوار است امام و مأموم در حضر و سفر با هم مساوى باشند.

س: امامت كسى كه به مرض جذام يا برص مبتلاء است براى ديگرى كه سالم از اين دو مرض است مكروه مى‌باشد.

ع: مكروه است كسيكه بواسطه ارتكاب خلاف حدّ خورده و توبه كرده امامت نمايد.

ف: امامت اعرابى‌ [1] براى مهاجر [2] مكروه مى‌باشد.

[1] اعرابى يعنى صحراءنشين و كسيكه در چادر و خيمه زندگى مى‌كند.

[2] مهاجر يعنى شهرى.