وجود فى نفسه بآن وجودى گويند كه از خود حقيقتى داشته باشد و در
مقابل وجود غير فى نفسه آنستكه ماهيّت و حقيقتى از خود ندارد بلكه وجودش عين تعلّق
و وابستگى به غير مىباشد.
تقسيم موجود فى نفسه
موجود فى نفسه بر دو قسم است:
1- جوهر
2- عرض.
جوهر: در تعريف جوهر ارباب معقول فرمودهاند:
الجوهر اذا وجد، وحد لا فى الموضوع:
( جوهر وقتى تحقّق پيدا كند، تحقّقش در موضوع نيست).
و بعبارت ديگر:
جوهر موجودى است مستقلّ و تحقّقش براى غير نبوده بلكه براى خودش
مىباشد و به تعبير مرحوم مصنّف موجودى است فى نفسه و لنفسه مانند « زيد » كه هم وجودش فى نفسه و مستقلّ بوده و هم قائم بغير و در ضمن غير
خود نيست.
عرض: در تعريف عرض آوردهاند كه:
العرض اذا وجد، وجد فى الموضوع:
( عرض موجودى است كه وقتى تحقّق يافت تحقّقش در ضمن موضوع است).
و بعبارت ديگر:
عرض موجودى است مستقلّ ولى در عين حال تحقّقش در ضمن موجود