كار برحضرت و اصحاب باوفا و اهل بيت گرامش سخت شد، اصحاب بطلب آب رفتند ولى دست تهى برگشتند لذا خاطرها آزرده و دلها شكسته و روانها پژمرده گشت، كم‌كم روز گذشت و پيوسته هوا گرمتر مى‌شد تا وقت زوال رسيد و آفتاب روى دائره نصف النهار واقع شد و گرمى هوا به نهايت شدّت خود رسيد .

شعر

صار الامر على انّ الكفرة الموكّلين بالفرات يشوّقونه الى الماء توبيخا له و استهزاء له‌

تشنگى اصحاب و اعوان امام عليه السّلام به جائى رسيده بود كه همه ديدها به سمت شريعه نگران بود و بى‌حيائى موكّلين آب فرات به حدى رسيده بود كه جامها و ظرفها به زير آب مى‌زدند و به هوا مى‌پاشيدند و صداى شرّ، شرّ آب را به گوش اهل اردوى امام عليه السّلام مى‌رسانده و پيوسته عربده مى‌كشيدند : عجب آب شيرينى است، عجب آب خوشگوارى است مثل شكم ماهى موج مى‌زند .... و از اين قبيل سخنان استهزاءآميز

تشنگان صحراى كربلاء را تشويق كرده و سرزنش مى‌نمودند حتى برخى از آن ناپاكان به شخص شخيص امام عليه السّلام توهين كرده و قلب مبارك آن جناب را مى‌شكستند .

مرحوم مفيد در ارشاد مى‌نويسد :

نادى عبد اللّه بن حصين الازدى باعلى صوته : يا حسين الا تنظر الى الماء كانّه كبد السّماء و اللّه لا تذوقون منه قطرة واحدة حتّى تموتوا عطشا .

فقال الحسين عليه السّلام : اللّهم اقتله عطشا و لا تغفر له ابدا

از جمله استهزاء كنندگان عبد اللّه بن حصين ازدى بود كه فرياد زد و با صداى‌