متابعانش بردارى .

عمر سعد گفت : اى امير اين كار بزرگ است و بى‌تفكّر و تدبير تمام در چنين كارى شروع نتوان كرد مرا دستورى ده تا بروم و با اولاد و اصحاب خود مشورت كنم پسر زياد گفت : برو و زود خبر به من رسان .

عمر سعد جامه خاصه ابن زياد را پوشيد و برمركب ختلى‌

[1] سوار شد و منشور حكومت رى بدست گرفته به خانه آمد، چون فرزندان او وى را بدان صورت ديدند گفتند : اى پدر اين اسب و جامه از كجاست؟ و اين كاغذ كه در دست دارى چيست؟ گفت : اى فرزندان دولتى روى به ما آورده كه پايانش پيدا نيست و سعادتى در طالع ما اثر كرده كه نهايتش هويدا نيست‌

بدانيد كه امير عبيد اللّه زياد سپهسالارى لشگر خود به من ارزانى داشت و تشريف خاص و اسب ختلى نيز علاوه آن فرمود و منشور امارت و ايالت طبرستان به نام من نوشت و اينهمه بشرط آن‌كه بروم و با حسين محاربه كنم .

پسر كهترش كه اين سخن بشنيد گفت : هيهات، هيهات اين چه انديشه بد است كه كرده‌اى و اين چه سوداى بى‌حاصل است كه به سويداى دل درآورده‌اى، هيچ مى‌دانى كه به حرب كه مى‌روى و كمر دشمنى كدام خاندان برمى‌بندى، امام حسين بن على جگرگوشه مصطفى صلّى اللّه عليه و آله و نور ديده مرتضى و سرور سينه فاطمه‌

[1] كلمه « ختلى » به فتح خاء و سكون تاء منسوب است به ختل كه ناحيه‌اى است از بدخشان و اسبهاى خوبى داشته شاعر مى‌گويد :