عمروعاص، سبب شد كه جنگ متوقف گردد، زيرا در گرماگرم جنگ كه مالك اشتر نزديك بود به خيمه معاويه برسد عمروعاص دستور داد كه قاريان شام كه همراه لشكر آمده بودند، قرآن ها را بر سر نيزه كنند و بگويند بياييد همگى به قرآن پناه ببريم و خونريزى را متوقف كنيم و حكم قرآن را بپذيريم.

مسلّماً هدف جلوگيرى از پيشرفت سپاه امام بود و اگر بنا بود كه قرآن ميان آنها حكومت كند، در روز نخست اين كار انجام مى گرفت. اميرمؤمنان، وقتى از نقشه خائنانه او آگاه شد و ديد برخى از نفوذى ها مانند اشعث بن قيس سپاه را به خوددارى از جنگ دعوت مى كنند، آنان را جمع كرد و فرمود: اى مردم! آگاه باشيد اين يك حيله و فريب است. آنان با اين نقشه مى خواهند جلو شكست خود را بگيرند و فرصت بى نظيرى كه نصيب شما شده است از بين ببرند.

امام فرمود: دعوت به قرآن، ظاهر آن، ايمان و درون آن، عدوان و تجاوزگرى است. آغاز آن رحمت، و پايان آن پشيمانى است، به كار خود ادامه دهيد، دندان ها را روى هم بفشاريد، به اين صداهاى بى خردانه گوش ندهيد.[1]

ولى سخنان امام(عليه السلام) در آنان كم تر اثر كرد زيرا بيشترين افراد سپاه امام، فريب ظاهرسازى را خوردند و قرار شد كه طرفين، دست از جنگ بكشند و در تعيين تكليف به قرآن مراجعه كنند و حكم قرآن را نافذ بشمارند.