شريك ما نبوده است، و هرگز مقصود اين نيست كه خدا داراى دستهايى است مانند كارگران كه خانه را مى سازند. و چنين تفسيرى كاملاً رايج است، مثلاً انسان مى گويد: فلانى را به دست خودم پرورش دادم، ناگفته پيداست كه پرورش فردى تنها به وسيله دست انجام نمى گيرد بلكه انسان با دهها كار متنوع فردى را تربيت مى كند سپس مى گويد: او را به دست خودم پرورش داده ام و علت اين كه از ميان تمام اعضا از دست نام مى برد، اين است كه نوع فعاليت هاى انسان در طبيعت به وسيله دست انجام مى گيرد .

شما ازاين بيان مى توانيد كليه صفات خبرى را كه در قرآن مجيد آمده است، از طريق كنايه و مجاز تبيين كنيد. مثلاً خدا به پيامبر گرامى مى فرمايد:

(وَ اصْبِرْ لِحُكْمِ رَبِّكَ فَإِنَّكَ بِأَعْيُنِنَا وَ سَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ حِينَ تَقُومُ...).[1]

«در برابر تقدير و قضاى الهى شكيبا باش، تو در برابر ديدگان ما هستى و هنگامى كه براى نماز برمى خيزى، با ستايش پروردگارت او را تنزيه كن».

مسلّماً مقصود از اين ديدگان، ديدگان مادى نيست، بلكه آن كنايه از اين است كه پيوسته در پوشش عنايات ما هستى و چون غالباً انسان به وسيله چشم، فردى را تحت نظر مى گيرد از اين جهت قرآن با اين كلمه، به طور كنايه تفهيم مى كند كه تو اى پيامبر خدا مورد عنايت ما هستى و هرگز تو را فراموش نمى كند.

قرآن مجيد مالامال از كنايات و مجازات است، كسانى كه بخواهند قرآن را از اين دو ابزار بلاغت خالى سازند، مقام و منزلت قرآن را پايين