آورده اند، آيا كسى مى تواند آيه زير را بدون كنايه تفسير كند؟

(فَذُوقُوا بِمَا نَسِيتُمْ لِقَاءَ يَوْمِكُمْ هَذَا إِنَّا نَسِينَاكُمْ...).[1]

«به خاطر اين كه ديدار چنين روزى را فراموش كرده ايد بچشيد، ما نيز شما را فراموش كرده ايم...».

مسلّماً فراموشى براى خدا محال است، ولى در عين حال كلمه فراموشى را به كار برده، كنايه از اين كه به شما توجهى نمى كنيم و عنايات و الطاف ما شامل شما نمى شود، علت تعبير از دورى از رحمت به فراموشى اين است كه اگر كسى به هر علتى مورد فراموشى قرار گرفت مورد توجه قرار نمى گيرد.

يا آيه ديگر كه مى فرمايد:

(وَ مَنْ كَانَ فِي هَذِهِ أَعْمَى فَهُوَ فِي الآخِرَةِ أَعْمَى وَ أَضَلُّ سَبِيلاً).[2]

«آن كس كه در اين جهان، نابينا باشد، در آخرت نيز نابينا و گمراه تر است».

آيا مى توان گفت: مؤمن مخلصى كه در اين جهان، فاقد بصر بوده، در آخرت نيز كور و نابينا محشور مى شود؟ به طور مسلم نه. اگر طبيعت يا پدر و مادر و يا محيط، در نابينايى او مقصّر بوده، مقام خدا بالاتر از آن است كه درباره او نيز ستم كند، بلكه مفاد آيه اين است كسى كه در اينجا فاقد بصيرت بوده و به خدا و رسولان ايمان نياورد در نتيجه گمراه گردد در