خوشبختانه هر دو رساله از آفات زمان مصون مانده و در اختيار همگان قرار دارد.[1]

مفضل بن عمر از ياران امام صادق(عليه السلام) مى گويد: روزى طرف عصر در «مسجدالنبى» ميان مرقد پيامبر و منبر نشسته بودم و درباره مقاماتى كه خدا به پيامبر اسلام داده مى انديشيدم و ناگهان ديدم «ابن ابى العوجاء»(مادّى عصر امام صادق(عليه السلام)) آمد نشست. ناگهان يكى ديگر از ياران او به او پيوست و من مذاكره آن دو را با هم مى شنيدم كه درباره پيامبر گرامى سخن مى گويند و از اين كه در شبانه روز پنج بار نام او در اذان و اقامه گفته مى شود در شگفت و به يك معنى ناخشنود بودند، سپس ديدم ابن أبى العوجاء به همفكر خود مى گويد: موضوع محمد را رها كن، به سراغ ريشه اى برويم كه او مدعى است از طرف آن آمده و جهان را نظام و سامان داده است، ولى اين نظام اثر ذاتى خود ماده جهان است كه خود را نشان مى دهد و جهان همواره بوده و خواهد بود.

مفضل بن عمر مى گويد: به آن دو نفر پرخاش كردم و مجلس آنها را ترك كردم و به خدمت امام صادق(عليه السلام)رسيدم و داستان را بازگو كردم. ولذا حضرت در چهار مجلسى كه هر يك بسيار طولانى بود، رساله توحيد مفضل را املا كرد و او نوشت كه بحمدالله در اختيار همگان قرار دارد و نسخه اى است از علوم ائمّه اهل بيت(عليهم السلام).

ما فعلاً درباره آن چه كه در اين رساله آمده است، سخن نمى گوييم محققان مى توانند به اين رساله كه خوشبختانه به زبان فارسى شيوا نيز