فرمود: پس يار شما ابو بكر كه شايستگى رساندن نامه‌اى از پيامبر به بلنداى چهار انگشت را نداشت و كسى جز من صلاحيت ابلاغ آن را به مشركان نداشت، حال كدام يك از ما دو تا شايستگى جانشينى پيامبر صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم را داريم؟ كسى كه همه امّت تنها او را از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم مى‌دانند يا كسى كه همه امّت وى را از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم نمى‌دانند؟! طلحه گفت: اين سخن را از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم شنيده‌ايم، ولى براى ما تفسير كن كه چگونه هيچ كس شايستگى ابلاغ آنچه از رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم است ندارد، در حالى كه حضرتش به ما و ديگران فرمود: «بايد كه حاضر به غايب برساند» و يا اين فرموده‌اش در عرفه در حجة الوداع كه «خداى رحمت كند فردى را كه سخنم را بشنود و آن را به خاطر سپرد و سپس از قول من به ديگران برساند»، «چه بسا كسى بار علم باشد اما آگاهى نداشته باشد، چه بسا كسى دانشى را به ديگرى برساند كه آن كس داناتر از او است»، «سه چيز است كه قلب فرد مسلمان آن را نيالايد: اخلاص در عمل براى خدا، حرف شنوى و فرمانبرى از واليان امر و اندرز يك ديگر و پاى بندى به جماعت‌شان، چرا كه دعوت واليان، متوجه همه مسلمانان است» و در جاهاى ديگرى حضرتش برخاست و فرمود «بايد كه حاضران به غايبان برسانند»؟

على عليه السّلام فرمود: اين جمله را رسول خدا صلّى اللَّه عليه و اله و سلّم در روز غدير خم و روز عرفه در حجة الوداع و روزى كه درگذشت فرموده است، به آخر خطبه‌اى بنگر كه در آن فرمود: «همانا كه من در ميان شما دو امر مهم را بر جاى مى‌نهم تا آنگاه كه به آن دو، دست آويزيد هرگز گمراه نشويد؛ كتاب خدا و اهل بيتم را، همانا كه خداوند با من پيمان بسته كه اين دو از هم جدا نشوند تا كه در كنار حوض بر من وارد شوند، اين دو مانند اين دو انگشت هستند (به انگشت سبابه و ميانى اشاره فرمود) كه يكى در پى ديگرى است، پس به اين دو، چنگ آويزيد كه گمراه نشويد و نلغزيد، بر آنان پيشى نگيريد و از آنان عقب نمانيد و آنان را نياموزيد كه آنان داناتر از شما هستند»،