ظهور امامان اسماعيلى:

موفقيت دعوت اسماعيليان در يمن در دوره استتار امامان آنان بود و ما براى اين‌كه توالى وقايع در برابر خوانندگان محفوظ بماند، سخن را درباره اسماعيليان در يمن تا پايان پى گرفتيم اكنون به دوره ظهور باز مى‌گرديم:

همان‌گونه كه دعوت اسماعيلى در يمن در دوره استتار با موفقيت روبه رو شد و حكومت در آن‌جا در غياب امامان و به نام آنان برپا گشت، در شمال آفريقا نيز وضع، به همين صورت بود. توضيح اين‌كه:

منصور اليمن، ابن حوشب، حسين بن احمد را كه به نام ابو عبد اللّه شيعى، و ابو عبد اللّه محتسب، و ابو عبد اللّه صنعانى شهرت داشت، از يمن به آفريقا فرستاد. قبل از وى نيز دو داعى اسماعيلى به نام‌هاى حلوانى و ابو سفيان اين كار را كرده، زمينه دعوت را مهيا ساخته بودند. ولى قبل از آن‌كه اين دعوت نظام ثابتى پيدا كند و به موفقيت موردنظر برسد، در گذشته بودند.

ابو عبد اللّه با تفاصيلى كه در اين كتاب در صدد بيان آن نيستيم، به آفريقا رسيد. تنها چيزى كه [در اين‌جا] متعرض مى‌شويم اين است كه: قبيله كتامه وى را به گرمى پذيرفت و جمعيتش زياد شد و كارش بالا گرفت و امور بربرها و عموم قبيله كتامه بر او استوار شد.

[گاه‌] ابراهيم اغلبى دوم (261- 289 ه) با وى رودررو مى‌گشت، ولى توان از بين بردن وى را نداشت. نخست [فرستاده‌اى‌] با وعده و وعيد به سوى وى گسيل كرد، ولى سودى نداشت. ازاين‌رو براى مبارزه با وى حملاتى را عليه او سازمان داد، كه نخستين آن در سال 287 يعنى دو سال قبل از وفات ابراهيم بود، كه ابو عبد اللّه پيروز شد. سپس ابراهيم لشكرى ديگر گسيل داشت كه فورا شكست خورد.