در سال 291 ه (903 م) ابو عبد اللّه به كار خود سرعت بخشيد و عمليات رزمى خويش را آغاز نمود و چند شهر را تصرف كرد. مرگ ابراهيم بن اغلب و جانشينى فرزندش، ابو العباس و ولايتعهدى فرزندش زيادة اللّه وى را در پيشرويش يارى رساند و گروه ابو عبد اللّه در آن زمان (سال 291 ه) در همه نواحى غرب شهر قيروان قدرت مطلق پيدا كردند.[1]

و اين‌گونه در شمال آفريقا نيز مانند يمن حاكمى اسماعيلى به پا خاست، به اين صورت كه به نام امام اسماعيلى در حال استتار دور از دسترس مردم، حكمفرمايى مى‌شد.

اما وقتى كار به اين‌جا رسيد و انگيزه‌هاى اختفاء از بين رفت، و عده‌اى حامى و مدافع امام شدند، چاره‌اى جز ظهور نبود. بنابراين ابو عبد اللّه مردانى را از كتامه گسيل داشت تا امام عبد اللّه را به اين گشايش الهى بشارت دهند و او را براى به دست‌گيرى مستقيم حكومت، به آفريقا خوانند.

اين خبر در دوره مكتفى عباسى ميان مردم منتشر شد و كمين‌گران و جاسوسان براى دستگيرى عبد الله پراكنده شدند، ولى او درحالى‌كه با عده‌اى از ياران مخصوص و موالى خود همراهى مى‌شد توانست به همراه پسرش نزار كه آن روزها جوان بود مخفيانه وارد مصر شود و اين در عهد زيادة اللّه بود. وى به صورت ناشناس و در كسوت بازرگانان حركت كرد و با اين حالت وارد مصر شد. خليفه بغداد به والى مصر، عيسى نوشرى، [نامه‌اى‌] فرستاد و وى را فرمود

[1]يكى از اشعار ابو عبد اللّه پس از پيروزيهايش شعر زير است:

اسماعيليان و مغول و خواجه نصير الدين طوسي 351 ظهور امامان اسماعيلى: ..... ص : 349