است، اختصاص مى‌دهد (ص 131).

سلاجقه و خوارزمشاهيان:

سيد امين در پاسخ به دكتر تدمرى به اين حد هم اكتفا نمى‌كند، بلكه در فصلى خاص توضيح مى‌دهد كه سلاجقه چگونه دروازه‌هاى جهان اسلام را بر روى صليبيان گشودند تا آنها وارد قدس شوند (ص 133).

او توضيح مى‌دهد در همان حال كه غرب جهان اسلام، از دست صليبيان رنج مى‌كشيد، شرق جهان اسلام از دست سلاجقه متحمل همان رنجها مى‌شد (ص 163) و در پايان از حركت مرابطين (ملمثين) و رفتار بى‌رحمانه و شديدشان با فاطميان سخن مى‌گويد.

سيد امين در سخنانش راجع به وضعيت غرب جهان اسلام از اختلاف ميان بيزانسى‌ها و صليبيان سخن مى‌گويد و توضيح مى‌دهد كه سلاجقه مى‌توانستند اين خشم بيزانسى‌ها را غنيمت شمارند و با آنان براى رهايى از دست صليبيان، هم‌پيمان شوند. اما سلاجقه در انديشه چيز ديگرى غير از انديشه رهايى سرزمين‌هاى اسلامى از دست صليبيان بودند. آرى آنها در انديشه رهايى از يكديگر بودند (213).

سيد امين آن‌گاه در مورد روابط ميان سلاجقه و خوارزمشاهيان و اتراك و همچنين ظهور مغولها در سال 616 با رهبرى چنگيز خان كه تمامى سرزمينهاى اسلامى را مورد تاخت و تاز خود قرار دادند، سخن مى‌گويد.

سلاجقه و بنى عمار:

سيد امين در فصل آخر از كتابش به حكومت بنى عمار در طرابلس و روابط آنها با سلاجقه و چگونگى تأسيس و شكوفايى حكومت آنها و اهميت جنبش فرهنگى در اين‌