كردند و بر او شوريدند، درحالى‌كه شيعيان با متانت و آرامش با او برخورد كردند و از سربازانش در قبال تجاوزات سنيان به آنها حمايت كردند، به‌طورى‌كه موجب ايستادگى طولانى آنها در مقابل اين قضيه شد. اين چيزى است كه سيد امين به شكل خاصى با شرح اين ديدگاهها مستندا به تاريخ ابن اثير، انجام داده است.

اما فاتحان فراموش نكردند شيعه را كه در شورش عليه آنها شركت نجست و از لشكريان آنها حمايت كرد، مورد ستم و حمله شديد و وحشتناك خود قرار دهند.

(ص 53).

اين در مورد عراق بود، اما در مورد مصر، سيد امين تأكيد مى‌كند كه اين طغرل بيك بود كه وقتى خليفه فاطمى، مستنصر، به او نامه‌اى نوشت تا به اطاعتش در آيد، تعرض به او را آغاز كرد. سيد امين با اين نظريه، حقايق متعددى را براى دكتر عمر تدمرى توضيح مى‌دهد كه مهم‌ترين آن عبارت است از اين‌كه به يك دليل، اساسا درگيرى و نزاعى ميان فاطميان و سلاجقه، در نگرفته است. آن دليل اين است كه فاطميان حكومتى نداشته‌اند، تا با سلاجقه بر سر تصرف سرزمين شام درگيرى و نزاعى داشته باشند. زيرا هنگام آغاز حملات سلجوقيان به سرزمين شام، حكومت فاطميان در آستانه فروپاشى بود و با زمامدارى جمالى، عملا از هم پاشيد (ص 93). اين محقق فصلى را به كيفيت غلبه جماليان اختصاص مى‌دهد و با استناد به تاريخ مقريزى نتيجه‌گيرى مى‌كند كه فاطميانى وجود نداشته‌اند تا تصور كنند كه با آمدن صليبيان به شام اهدافشان مبنى بر نابودى خصمشان و يا جلوگيرى از خطر و نفوذ آن، به تحقق خواهد پيوست بلكه در آن زمان اين جماليان بودند كه به حكومت فاطميان پايان دادند و به جاى آنان نشستند.

حسن امين با اين اظهارنظر، دكتر عمر تدمرى را در مقابل دو گزينش قرار مى‌دهد: يا جهل و نادانى را انتخاب كند و يا تعصب كور (ص 105). وى صفحات متعددى را با حمله به تحريفهاى عمر تدمرى و اكاذيب او كه در قالب فحاشى و بى‌حيايى بيان شده‌