۰ فأصفى بها دون البريّة كلّهاعليّاً وسمّاه الوزير المؤاخيا [1] ۰
و بعد از آن، غزوه «صريخ» را نقل مى كند كه در آن مبارزى غرق در سلاح به نام «اسد عويلم»، كه با چهل سوار برابرى مى كرد، با سپرى آهنين به وزن صدها مَن به ميدان رفت. او هنگام ورود به ميدان اين گونه رجز خوانى مى كرد:
۰ وجُرد شعال وزَغفٍ مُذالٍوسُمْرٍ عوالٍ بأيدى رجال [2] ۰
۰ كآسادِ دِيْسٍ وأشبالِ خيسٍ
غداةَ الخميس ببيضٍ صقال [3] ۰
۰ تُجيد الضِّرابَ وحزَّ الرقابِ
أمام العُقاب غداةَ النزال [4] ۰ ۰ يَكيد الكذوبَ ويُجرى الهُبُوبَ
ويُروى الكُعُوبَ دماً غيرَ آل [5] ۰
ابوالفتوح آورده:
«چون مرد را بديدند و آواز بشنيدند، از او بترسيدند و از مبارزات او برميدند. كس پيش او نيارست رفتن... . رسول صلى الله عليه و آله بر يك يك عرض مى كرد و كس رغبت

[1] سپس تنها على را براى آن امر، برگزيد و او را وزير و ياور و برادر خود خواند.

[2] جُرد، جمع أجرد: اسبهاى كوته بال كه در مسابقه پيشى گيرند. شِعال، جمع أشعل: اسبهايى كه در پيشانى يا در دم، سفيدى دارند. زَغف: زره. مُذال: فراخ و بلند. سُمر، جمع أسمر؛ نيزه از فولاد تيره رنگ. عوال: جمع عاليه، به معناى بلند. يعنى اسبهاى يكّه تاز پيشانى سفيد و زره هاى فراگير؛ و نيزه هاى بلند، در دست مردان كارزار.

[3] آساد، جمع أسد: شير. دِيس، جمع ديسه (از ريشه دوس): جنگل انبوه. أشبال، جمع شِبل: بچّه شير. خِيْس: بيشه، كه جايگاه شيران است. خميس، لشكر آراسته را گويند كه از پنج جناح تشكيل يافته است: پيشاهنگ، قلب، ميمنه، ميسره و دنباله. بِيض، جمع أبيض: شمشير آبدار و برّنده. صِقال، جمع صَقيل: صيقل يافته. يعنى: همانند شيران بيشه، جوشان و خروشان اند و هنگام جنگ با لشكريان انبوه، با شمشيرهاى آخته حمله ورند.

[4] يعنى: در مقابله با عقاب (پرچم جنگ) به خوبى مى رزمند و سر دشمنان را مى برّند.

[5] كعوب، جمع كعب: بن نيزه. غير آلٍ يعنى نيرومند و با توان. يعنى: دروغگو را رسوا مى سازد و طوفانى به راه مى اندازد و بُن نيزه ها را از خون دشمن سيراب مى كند.