نمى كرد. تا گفت: «مَنْ له؟ وله الإمامة من بعدي، كيست كه پيش او رود و از پس من امامت او را باشد؟ چون كسى رغبت نكرد، امير مؤمنان على عليه السلام گفت: يا رسول اللّه ! مرا دستورى باشد كه پيش او روم؟ گفت: جز تو كسى پيش او نرود و با او مقاومت نكند! آن گاه او را پيش خود خواند و به دست خود عمامه در سر او بست و او را گفت: «سِرْ على بركة اللّه في حرزٍ وأمانٍ على ثقةٍ بنصر اللّه ».
امير مؤمنان به مصاف او رفت و او را از فرق سر به دو نيم ساخت. آن گاه خرامان مى آمد و اين بيتها را مترنّم بود:
۰ ضربته بالسيف وسط الهامةبشفرةٍ صارمةٍ هدّامة [1] ۰
۰ فبتّكت من جسمه عظامَهوبيّنتُ من أنفه إرغامه [2] ۰
۰ أنا عليٌّ صاحب الصمصامةوصاحب الحوض لدى القيامة [3] ۰
۰ أخو نبيّ اللّه ذو العلامةقد قال ـ اذ عمّمني العمامة ـ: ۰
أنت الذي بعدي له الإمامة [4] ».
اين غزوه با اين نام شناخته نيست و سيره نويسان به اين صورت آن را نياورده اند. آوردن چنين مطالبى، از مختصات اين تفسير است و چنين مطالبى فراوان در آن يافت مى شود.
«أسد عويلم» نيز شخصى ناشناخته است. تنها محقق شعرانى در پاورقى اين كتاب به او اشاره كرده است.
از امتيازات ديگر اين كتاب اين است كه مؤلف، در آن هر جا موقعيت و مناسبتى

[1] با شمشيرى كه لبه آن به شدت برنده و كشنده بود بر فرق سر وى كوبيدم.

[2] پس استخوانهاى وى در بدنش متفرق و در هم شكسته شد و بينى او بر خاك ماليده شد.

[3] من على هستم؛ صاحب شمشيرى برنده و صاحب حوض كوثر در روز قيامت.

[4] من برادر پيامبر خدايم كه هنگامى كه بر سرم عمامه گذاشت، فرمود: تو كسى هستى كه بعد از من امامت از آن اوست. ر.ك: تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۴، ص ۲۳۷ ـ ۲۴۱ .