اگر دانى كه هرگز پيراهنى نپوشيده و من برهنه شناختم، الاّ و اوّل او را پوشيدم، مرا تصديق كن.
عند آن حال جبرئيل آمد كه مدّت محنت به سر آمد. دعا كن تا خدا شفا دهد. او دعا كرد: «رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرّاحِمِينَ» [1]
و در خبر مى آيد كه: در مدت بيمارى او از اقطار زمين، بيماران و اصحاب امراض و بلايا مى آمدند و از او دعا خواستند. او دعا كرد و خداى تعالى به دعاى او ايشان را شفا مى داد، و او را گفتند: چرا خود را دعا نمى كنى؟ گفت: شرم دارم از خداى تعالى كه هشتاد سال در نعمت و عافيت او بودم، اكنون به روزى چند كه مرا ابتلاء كرد، از او عافيت خواهم. تا چندان كه در نعمت بوده ام در محنت بباشم دعا نكنم، جز كه او فرمايد مرا كه دعا كن.
انس مالك [2] روايت كرد از رسول صلى الله عليه و آله كه او گفت: خداى تعالى ايّوب را ابتلاء كرد به بيمارى سخت تا هيجده سال در آن بماند؛ مردمان را از او ملال [3] آمد و او را ترك كردند، مگر دو مرد از اصحاب او. يك روز گفتند: يا نبىّ اللّه ! مگر تو را خطايى رفته است كه به اين محنت گرفتار شده اى؟

[1] {Q} «ربّ اَنّى...»: در قرآن مجيد در دو سوره «انبياء» و «ص» اين دعاى حضرت ايّوب ياد شده است: در سوره انبياء آمده است: {Q} «وَ أَيُّوبَ إِذْ نادى رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرّاحِمِينَ»(انبياء ۲۱: ۸۳)؛ و ايّوب را [ياد كن ]كه پروردگارش را به دعا ندا داد كه به من رنج رسيده است و حال آنكه تو مهربان ترين مهربانانى (ترجمه خرمشاهى). و در سوره ص چنين است: {Q} «وَ اذْكُرْ عَبْدَنا أَيُّوبَ إِذْ نادى رَبَّهُ أَنِّي مَسَّنِيَ الشَّيْطانُ» (ص ۳۸: ۴۱). بنابراين به صورتى كه در تفسير ابوالفتوح {Q} «ربّ انّى...» آمده است، صحيح نيست و به جاى «ربِّ»، «ربّه» (كه دنباله جمله قبل است) بايد ذكر شود.

[2] اَنس مالك: ابوثمامه انس بن مالك انصارى (م ۹۱ يا ۹۳ق) از مشاهير صحابه پيغمبر، در مدينه به دنيا آمد و در كودكى اسلام آورد و به خدمت پيغمبر پرداخت. بعد از رحلت پيغمبر، انس به دمشق و از آنجا به بصره رفت و هم در آن شهر به سن ۹۷ و به قولى ۱۰۷ سالگى وفات يافت (دائرة المعارف فارسى).

[3] ملال: در متن چاپى تفسير ابوالفتوح «ملاك» بود كه اصلاح شد.