گفت: هيجده سال بود، و عبداللّه عباس [1] و مجاهد [2] و بيشتر مفسّران گفتند: هفت سال بود.
و در خبر است كه در مدّت پيغمبرى او، سه كس به او ايمان آوردند: مردى از اهل يمن او را «بفن» گفتند، و دو مرد ديگر از ولايت او: يكى را «بلد» نام بود، و يكى را «صافه». اينان هر وقت آمدندى و او را بپرسيدندى و ايشان دو كهل [3] بودند و يكى برنا.
روزى او را به پرسيدن آمدند و او را رنجور يافتند. با يكى ديگر گفتند: همانا گناهى كرده است كه خداى تعالى بر او رحمت نمى كند؛ اين جوان به ايشان خصومت كرد و گفت: نمى دانى كه ايّوب، پيغمبر خداست و گزيده او از خلقانش؟ و گمان مى بريد كه اين رنج كه او را هست، عقوبت گناهى است كه او كرده است؟ نمى دانيد كه خداى تعالى دوستان خود را امتحان كند و ايشان را بيمارى دهد تا صبر ايشان به مردمان نمايد؟
و خداى تعالى ايّوب را امتحان كرد به هر دو حال: هم به محنت و هم به نعمت، و در نعمت شاكر يافت او را و در محنت، صابر. از اينكه گفتيد توبه كنيد.
ايشان گفتند: راست گفتى، و نيكو گفتى و آن را كه خداى حكمت دهد نه به سنّ و پيرى تجربه باشد، و اين فضلى بود از خداى تعالى و ما توبه كرديم از اينكه گفتيم.
و گفته اند: اين سخن به حضرت ايّوب گفتند، و ايّوب از اين دلتنگ شد و آن جوان، ايشان را جواب داد و ملامت كرد. ايّوب عليه السلام گفت: مرا مى گوييد كه گناهى كرده ام كه اين عقوبت آن است. بار خدايا! اگر دانى كه من هيچ شب روا نداشتم كه از طعام سير شوم و در علم و ظنّ من گرسنه بود در پيرامن من، الاّ كه طعام به او دادم و

[1] عبداللّه عباس: ر.ك: حاشيه شماره ۱۱ تفسير تاج التراجم در اين كتاب.

[2] مجاهد: ر.ك حاشيه شماره ۳ فصل مربوط به تفسير قرآن محفوظ در كمبريج.

[3] كهل: مرد ميانه سال (آنندراج).