اندام او افتاده و كسى نتوانستى كه آنجا بگذشتى از بوى او. و اين در حق پيغمبران، آن كس روا دارد كه قدر ايشان نداند، و ما بيان كرديم كه بر پيغمبران هيچ چيز از منفرات [1] روا نباشد، نه از قِبَل خداى تعالى و نه از قِبَل ايشان؛ براى آنكه مؤدّى بود با نقض غرض قديم تعالى و او از اين منزّه است؛ اما سختى بيمارى و تزايد آلام، و تكاشف امراض روا داريم كه خداى تعالى كند پيغمبران را بر سبيل امتحان؛ براى لطف و اعتبار در برابر آن اعواضى [2] عظيم باشد موفّى بر آن مادام تا بيمارى نبود منفر [3] كه نفرت آرد مردم را از ايشان از: برص [4] و جُذام و جنون و قروح منفر و احوالى كه آن را قبح منظرى باشد و رايحتى كريه و چيزى مستبشع [5] باشد.
اما آنكه خداى تعالى مال ايّوب ببَرَد و فرزندان او را باز سِتانَد و او را انواع بيمارى دهد تا منفر، اين همه روا داريم؛ اما نه به دعاى ابليس و اسعاف [6] و تسليط [7] او بر آنچه روايت كردند از مخاصمت او با خداى تعالى هم آن كس روا دارد كه او پيغمبران را نشناسد و نداند كه بر ايشان چه روا باشد و چه نباشد؟
و در مدت بيمارى او خلاف كردند. وهب گفت: سه سال بود، بيشتر نه؛ و كعب [8]

[1] مُنفِرات: رماننده ها (از مصدر نفرت).

[2] اَعواض: جمع عِوَض، بَدَلها (معين).

[3] منفر: رماننده (آنندراج).

[4] بَرَص: پيسگى (معين).

[5] مستبشع: در لغتنامه معناى آن بى مزه شمرنده طعام است كه در اينجا معناى بى ميل كننده و نفور است.

[6] اسعاف: برآوردن، روا كردن حاجت و مانند آن (معين).

[7] تسليط: گماشتن، چيره دست كردن، مسلّط كردن (معين).

[8] كعب: كعب الاحبار، شهرت ابو اسحاق، كعب بن ماتع (م ۳۲ يا ۳۴ق) يكى از يهوديان يمن كه در خلافت ابوبكر يا عمر خطّاب اسلام آورد و منبع بسيارى از اطلاعات مسلمين در باب داستانهاى بنى اسرائيل به شمار مى رود. هنگامى كه به مدينه آمد، كتاب و سنّت را از صحابه آموخت و ايشان نيز اخبار اقوام پيشين را از وى آموختند. عنوان او را به صورت كعب الحبر نيز ضبط كرده اند. «حبر»، كه جمع آن احبار است، كلمه اى است عبرى به معنى روحانى يهودى و برابر كلمه «ربى» و گاه در معنى مقامى كمتر از «ربى» به كار رفته است... . (براى اطلاع بيشتر ر.ك: دائرة المعارف فارسى).