يا گرفتن مصادرى چند از جمله هايى مثل بسمله و حولقه و سبحله و سمعله از جمل «بسم اللّه الرحمن الرّحيم» و «لا حول و لا قوّة الاّ باللّه» و «سبحان اللّه » و «سمع اللّه لمن حمده». به اعتبارهايى ديگر، اشتقاق تقسيمات ديگرى پيدا مى كند كه اين جا مجال ذكر آن نيست.
تفسير روض الجنان را با خيلى از تفاسير از جهات مختلف مى توان مقايسه كرد و عظمت اين تفسير را درك كرد، ولى ما در اين باره دو تفسير شيعى را مقياس قرار داديم و اين تفسير را با آن دو سنجيديم: اول، تفسير تبيان شيخ الطائفه طوسى رحمه الله؛ زيرا شيخ ابوالفتوح رازى در تفسير روض الجنان از آن متأثّر بوده و مطالبى از تبيان در روض الجنان ديده مى شود. دوم، تفسير مجمع البيان امين الاسلام طبرسى رحمه الله كه بايد گفت تفسيرى از معاصران شيخ ابوالفتوح كه بتواند با تفسير روض الجنان پهلو بزند و مؤلّفش از اكابر علماى اماميّه باشد، چون مجمع البيان در دست نيست.
مقايسه مواردى از سه تفسير فوق الذّكر، نه به نحو استقصاى از همه مجلّدات سه تفسير، بلكه به عنوان نمونه: در آيه ۳ سوره بقره در جمله «وَمِمّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ» شيخ در تبيان (ج ۱، ص ۵۷) فرمود: «و اَمّا الرّزق فهو ما للحىّ الانتفاع به على وجه لا يكون لأحد منعه منه»؛ يعنى: و امّا رزق چيزى است كه زنده را بهره بردن به آن هست بر وجهى كه هيچ كس را نرسد كه از آن منعش كند و اين معنى را براى رزق در مجمع البيان (ج ۱، ص ۳۹) نيز آورده؛ و در روض الجنان (ج ۱، ص ۱۰۶) همين مفاد هست به اضافه اين قسمت كه عيناً نقل مى كنيم: «چون چنين بود شامل بود جمله منفوعات را از اين جا گويند: رزقه اللّه داراً و عَقاراً و ولداً و علماً و غير ذلك ممّا ينتفع به»و در آيه ۹ سورة البقره «يُخادِعُونَ اللّهَ» در تبيان (ج ۱، ص ۶۹) خدع را به معنى فساد و تغيّر آورده و به شعرى هم استدلال فرموده است و مجمع البيان (ج ۱، ص ۴۶) هم فقط معنى اصلى كلمه را ذكر فرموده و آن معنى را كه شيخ الطائفه در تبيان آورده و به شعر استدلال فرموده، ذكر نكرده؛ ولى در روض