اينكه اين ادوات و حروف و ظروف در آن اوقات در زبان فارسى به كلى مستعمل و رايج بوده است؛ نظير «لكن» و «الاّ» و «اما» (به فتح همزه) و «ولو اينكه» و «كما اينكه» در فارسى امروزه، و اينك بعضى امثله اين استعمالات:

عنده:

«اما قتل عمد هر عاقلى بالغ، كه او قصد كشتن غيرى كند، به هر آلت كه باشد از آهن و جز آن، از چوب و سنگ و زهر و گلو گرفتن و هر چه به غالب عادت عند آن قتل حاصل آيد قصاص واجب بود» (ج ۲، ص ۲۳).
«در خبر است كه مبشرى ديگر آمد عند اين [يعنى در وقت فتح خيبر] و بشارت داد به ولادت حسن بن على» (ج ۲، ص ۲۰۷).
«نوح هم بر اين سيرت هزار سال كم پنجاه مى بود عند آن بر ايشان دعا كرد» (ج ۲، ص ۴۱۰ به اختصار).
« «قالَتْ نَمْلَةٌ» گفتند كه قول مجاز است اشارتى كرد كه ايشان عند آن بدانستند كه احتراز مى بايد كرد» (ج ۴، ص ۱۵۵).
«عمرو بن عبدود چون خندق ديد، اسب بجهانيد. عند آن حال مسلمانان را حال نماند و قوت نماند و خوف شد» (ج ۳، ص ۳۰۱).
«ناگاهى بادى برآيد و نور ايشان بنشاند. ايشان عند آن حال كه در تاريكى بمانند اين گويند: «انْظُرُونا نَقْتَبِسْ مِنْ نُورِكُمْ» » (ج ۵، ص ۲۴۷).
و امثله اين استعمال نيز فوق العاده بسيار كم است؛ نمونه را به همين مقدار اكتفاء رفت.
انّما: «عرب گويد: هل رأيت مثل ما وقع وألم تر إلى ما يصنع فلان، وغرض از اين نه رؤيت قلب باشد و نه رؤيت بصر؛ و انما مراد آن است كه سامع را تعجب مى آرد و آن كار در چشم او بزرگ مى كند» (ج ۱، ص ۴۱۵).