همانگونه كه پيداست ، چهارمين نام ، ابوالفتوح است . بنابراين، ايشان در بين مفسران سرشناش شيعه ، از جايگاه و اعتبار ويژه اى برخودار است .

خويى، سيد ابوالقاسم (۱۲۷۸ـ۱۳۷۱)

معجم رجال الحديث. چاپ اول، نجف اشرف ، ۱۳۹۸ق/ ۱۹۷۸م ، چاپ دوم : بيروت، ۱۴۰۳ق . چاپ چهارم : قم ، ۱۴۱۰ق/ ۱۳۶۹ش .
آقاى خويى به نقل از فهرست منتجب الدين از ابوالفتوح با صفات عالم ، واعظ و مفسر دين ياد كرده است و به نقل از معالم العلماء از ابن شهرآشوب دو كتاب روض الجنان و شرح الشهاب را براى او ذكر كرده است. [1] اثر رجالى مقدم بر آن، بهجة الآمال، از عليارى هم عين همين مطالب را آورده است و نكات افزونترى نيز دارد. [2] آقاى خويى با اينكه درصدد تأليف رجال حديث بوده و بايد به ابوالفتوح از منظر دانش علم الرجال مى نگريست و موضع او را تعيين مى كرد، ولى چنين نكرده است و فقط به بازگويى مطالب دو كتاب فوق پرداخته است .

طباطبايى اردكانى ، سيدمحمود (۱۳۱۵ـ۱۳۷۲)

گزيده متون تفسيرى فارسى ، چاپ چهارم : تهران ، ۱۳۷۳ . چاپ پنجم : تهران ، اساطير ، ۱۳۷۵.
نويسنده كه در صدد بررسى مهمترين تفاسير فارسى بوده است، ذيل تفسير ابوالفتوح به زندگى و ديگر آثار ابوالفتوح مى پردازد . نويسنده ابتدا گزارشى درباره نياكان ابوالفتوح و آن گاه محل زيست او ، شهررى مى آورد . درباره محل و تاريخ تولد و درگذشت او مى نويسد :
ابوالفتوح در رى زندگى مى كرد و در همين شهر نيز درگذشت و در كنار بقعه امامزاده حمزه و حضرت عبدالعظيم مطابق وصيت خودش به خاك سپرده شد . سال

[1] معجم رجال الحديث ، ج۶ ، ص۵۰ .

[2] نك : بهجة الآمال ، ج ۳ ، ص۳۰۲ .