آن گاه قديميترين پژوهشهاى درباره ابوالفتوح را معرفى مى كند: قديمى ترين ترجمه اى كه از او به دست است، به قلم دو نفر از معاصرين و شاگردان اوست. يكى شيخ ابوالحسن على بن عبيداللّه الحسين بن بابويه رازى ديگرى رشيد الدين ابوجعفر محمد بن على بن شهرآشوب (درگذشت ۵۸۸ قمرى) . پس از اين دو در كتاب نزهة القلوب از حمداللّه مستوفى است كه در سنه ۷۴۰ تأليف شده و از ابوالفتوح ذكرى به ميان آورده است .
پس از آن ملا احمد اردبيلى متوفى در سنه ۹۹۳ است كه در اواخر فصل راجع به مذهب صوفيه و ذم عقائد ايشان از كتاب حديقة الشيعه به احوال ابوالفتوح اشاره مى نمايد.

جلاليان ، حبيب اللّه

تاريخ تفسير قرآن كريم ، تصحيح محمدرضا آشتيانى ، چاپ اول ]۱۳۷۰] ؛ چاپ چهارم : تهران ، انتشارات سوره ، ۱۳۷۸.
نويسنده در بخشى از كتاب، مفسران شيعه را طبقه بندى كرده و در طبقه ششم از هفت مفسر ياد مى كند : ۱ . سيدمرتضى علم الهدى (درگذشت ۴۳۶ق) نويسنده كتاب امالى كه حاوى تحقيقات ارزنده اى در تفسير قرآن است و كتاب المحكم و المتشابه؛ ۲ . سيدرضى مؤلّف كتاب حقائق التنزيل و دقائق التأويل كه فقط جلد پنجم آن از اول سوره آل عمران تا اواسط سوره نساء ، در دسترس است . كتابهاى المتشابه فى القرآن و المجازات القرآنية از اوست ؛ ۳ . شيخ الطايفه ، ابوجعفر طوسى (درگذشت ۴۶۰ق) مؤلّف التبيان الجامع لكلّ علوم القرآن؛ ۴ . قطب الدين راوندى مؤلّف كتاب خلاصة التفسير . [1] ۵ . شيخ ابوالفتوح رازى مؤلّف كتاب روض الجنان فى تفسير القرآن معروف به تفسير ابوالفتوح رازى؛ ۶ . امين الدين طبرسى مؤلّف كتابهاى ، مجمع البيان فى علوم القرآن ، الوسيط فى علوم القرآن، جوامع الجامع است؛ ۷ . شيخ معزّ الدين سمان مؤلّف كتاب البستان فى تفسير القرآن.

[1] تاريخ تفسير قرآن كريم ، ص۲۰۵ .