مصاحب، غلامحسين (۱۲۸۹ـ۱۳۵۸)

دايرة المعارف فارسى. چاپ اول: تهران، انتشارات فرانكلين، ۱۳۴۵. چاپ دوم : تهران ، اميركبير ، ۱۳۸۰ .
اين اثر اولين دايرة المعارف فارسى و ايرانى به سبك جديد است كه در حرف الف مدخلى با عنوان ابوالفتوح رازى آورده است . نويسنده به اجمال اطلاعات خوبى از اين شخصيت عرضه كرده است . به دليل قدمت اين دانشنامه نسبت به بسيارى از پژوهشهاى معاصر و اهميت آن در بين كتابهاى مرجع جديد، مطالب آن در ديگر آثار راه يافته و تأثير گذاشته است.
اولين جمله آن اينگونه است : مفسر معروف شيعه ى ايرانى كه احتمالاً بين ۴۸۵ق و ۵۲۵ ق مى زيست . سپس به شهر او اشاره مى كند : اصلاً از نيشابور بود ولى در رى مى زيست.
آن گاه معاصران و شاگردان او و در پى آن ، آثارش و سپس تاريخ وفات و محل دفن ابوالفتوح را گزارش كرده است . درباره تفسيرش مى نويسد : تفسير مفصل فارسى او به نام روض الجنان و روح الجنان از تفاسير جامع و معتبر قرآن است. [1]

مطهرى، مرتضى (۱۲۹۹ـ۱۳۵۸)

خدمات متقابل اسلام و ايران. تهران، قم، نشر صدرا، ۱۳۷۰. اين كتاب در مجموعه آثار (۱۴) آمده است (تهران و قم ، صدرا ، ۱۳۷۸) .
شهيدمطهرى در اين كتاب كه تعامل دو فرهنگ ايرانى و عربى را بررسى مى كند، به ابوالفتوح به عنوان يكى از مصاديق اين تعامل پرداخته است . او از ابوالفتوح به عنوان يك ايرانى كه به فرهنگ قرآنى و اسلامى خدمت كرده ياد مى كند و تفسير روض الجنان را جزء خدمات ايرانيان به اسلام ترسيم مى كند.
گزارش نامبرده درباره ابوالفتوح كوتاه است : روض الجنان ، معروف به تفسير

[1] دايرة المعارف فارسى، ج۱ ، ص۲۶ .