و اين يك روش زيبا در طرح مسائل مختلف محسوب مى‌شود.

موضوع ديگر اينكه براى معاد در جاهاى ديگر از طرق مختلف از طريق قانون عدالت، قانون تكامل، حكمت پروردگار، استدلال شده است اما استدلال به رحمت، استدلال تازه‌اى است كه در آيه بالا مورد بحث قرار گرفته.

در پايان آيه به سرنوشت و عاقبت كار مشركان لجوج اشاره كرده مى‌گويد:

" آنها كه در بازار تجارت زندگى، سرمايه وجود خود را از دست داده‌اند به اين حقائق ايمان نمى‌آورند" (الَّذِينَ خَسِرُوا أَنْفُسَهُمْ فَهُمْ لا يُؤْمِنُونَ‌).

چه تعبير عجيبى! گاهى انسان مال يا مقام، يا يكى ديگر از سرمايه‌هاى خود را از دست مى‌دهد در اين موارد اگر چه زيان كرده است ولى چيزهايى را از دست داده است كه جزء وجود او نبوده يعنى بيرون از وجود او است، اما بزرگترين زيان كه مى‌توان نام آن را زيان حقيقى گذاشت زمانى خواهد بود كه انسان اصل هستى خود را از كف دهد و وجود خويش را ببازد.

دشمنان حق و افراد لجوج سرمايه عمر و سرمايه فكر و عقل و فطرت و تمام مواهب روحى و جسمى خويش را كه مى‌بايست در مسير حق به كار گيرند و به تكامل شايسته خود برسند بكلى از دست مى‌دهند، نه سرمايه‌اى مى‌ماند و نه سرمايه‌دار!.

اين تعبير در آيات متعددى از قرآن مجيد آمده است و تعبيرات تكان دهنده‌اى است كه سرانجام دردناك منكران حق و گنهكاران آلوده را روشن مى‌سازد.

ممكن است گفته شود زندگانى ابدى تنها براى مؤمنان مصداق" رحمت" است ولى براى غير آنها جز" زحمت و بدبختى" چيز ديگرى نخواهد بود.