آسمانى پيشين نيز به عنوان اصول مسلمى شناخته شده است:

الف- هر كس مسئول گناهان خويش است.

ب- بهره هر كس در آخرت همان سعى و كوشش او است.

ج- خداوند به هر كس در برابر عملش جزاى كامل مى‌دهد.

و به اين وسيله قرآن خط بطلان بر بسيارى از اوهام و خرافات كه عوام مردم دارند، و يا احيانا در بعضى از مذاهب به صورت يك عقيده درآمده است مى‌كشد.

قرآن از اين طريق نه تنها عقيده مشركان عرب را در زمان جاهليت كه معتقد بودند يك انسان مى‌تواند گناهان ديگرى را بر عهده گيرد نفى مى‌كند، بلكه قلم سرخ بر اعتقاد معروفى كه ميان مسيحيان رائج بوده و هست مى‌كشد كه مى‌گويند: خداوند فرزندش مسيح را به دنيا فرستاد تا بالاى دار رود، و زجر و شكنجه بيند و بار گناه گنهكاران را بر دوش كشد! همچنين اعمال زشت گروهى از كشيشان را كه در قرون وسطى مغفرت- نامه و اوراق استحقاق بهشت را مى‌فروختند، و امروز هم به مساله گناه بخشى ادامه مى‌دهند، محكوم مى‌نمايد.

منطق عقل نيز همين را اقتضا مى‌كند كه" هر كسى مسئول اعمال خويش، و منتفع به اعمال خويش باشد".

اين اعتقاد اسلامى سبب مى‌شود كه انسان بجاى پناه بردن به خرافات، و يا گناه خويش را به گردن اين و آن افكندن، به سراغ سعى و تلاش و كوشش در اعمال خير برود، و از گناه بپرهيزد، و هر گاه لغزشى براى او رخ داد و خطايى دامان او را گرفت برگردد و توبه كند و جبران نمايد.

تاثير تربيتى اين عقيده در انسانها كاملا روشن و غير قابل انكار است، همانگونه كه اثر مخرب آن عقائد جاهلى نيز بر كسى پوشيده نيست.