بهره‌گيرى نابود مى‌شوند و از بين مى‌روند.

مسلما تمتع از مواهب الهى در اين جهان كار نكوهيده‌اى نيست، آنچه نكوهيده است غرق شدن در لذات مادى و فراموش كردن ياد خدا و قيامت، يا بهره‌گيرى گناه آلود و بى‌قيد و شرط از اين لذات و غصب حقوق ديگران در اين رابطه است.

قابل توجه اينكه اين تعبير تنها در اين آيه از قرآن مجيد ديده مى‌شود، اشاره به اين است كه گاه انسان از لذات دنيا چشم مى‌پوشد، يا جز به مقدار لازم براى نيرو گرفتن در كارهاى الهى از آنها بهره نمى‌گيرد، در اين صورت گويى اين طيبات را ذخيره براى آخرتش كرده است.

ولى بسيار مى‌شود كه همچون چهارپايان، بدون قيد و شرط از آنها بهره مى‌گيرد و همه را به نابودى مى‌كشاند، و نه تنها چيزى براى آخرت ذخيره نمى‌كند بلكه كوله‌بارى از گناه نيز براى خود فراهم مى‌سازد، قرآن در باره اين گروه مى‌گويد: أَذْهَبْتُمْ طَيِّباتِكُمْ فِي حَياتِكُمُ الدُّنْيا.

در بعضى از كتب لغت نقل شده است كه منظور از جمله انفقتم طيبات ما رزقتم فى شهواتكم و فى ملاذ الدنيا، و لم تنفقوها فى مرضات اللَّه:" شما روزيهاى پاكيزه‌اى را كه داشتيد در طريق شهوات خود مصرف كرديد و در طريق خشنودى خداوند انفاق نكرديد" [1]

[3-" طيبات" همه مواهب دنيا است‌]

" طيبات" معنى وسيع و گسترده‌اى دارد و همه مواهب دنيا را شامل مى‌شود هر چند بعضى از مفسران آن را فقط به معنى نيروى جوانى تفسير كرده‌اند ولى حق اين است كه جوانى تنها يك مصداق مى‌تواند باشد.

[1]" مجمع البحرين" ماده" ذهب".