در آخرين آيه مورد بحث گفتار مؤمنان راستين را به هنگام سوار شدن بر مركب اينگونه تكميل مى‌كند:" و ما به هر حال به سوى پروردگارمان بازمى‌گرديم" (وَ إِنَّا إِلى‌ رَبِّنا لَمُنْقَلِبُونَ‌).

اين جمله اشاره‌اى به مساله معاد است بعد از بحثهايى كه پيرامون توحيد در اين آيات گذشت چرا كه هميشه توجه به آفريدگار و مبدء انسان را متوجه معاد نيز مى‌سازد.

و نيز اشاره‌اى است به اين معنى كه مبادا هنگام سوار شدن و تسلط بر اين مركبهاى راهوار مغرور شويد، و در زرق و برق دنيا فرو رويد، بايد به هر حال به ياد آخرت باشيد، چرا كه حالت غرور مخصوصا در اين موقع فراوان دست مى‌دهد و كسانى كه مركبهاى خود را وسيله برترى‌جويى و تكبر بر ديگران قرار مى‌دهند كم نيستند.

و از سوى سوم سوار شدن بر مركب و انتقال از جايى به جاى ديگر ما را به انتقال بزرگمان از اين جهان به جهان ديگر متوجه مى‌سازد، آرى ما سرانجام به سوى خدا مى‌رويم.

نكته: ياد خدا به هنگام بهره‌گيرى از نعمتها

از نكات جالبى كه در آيات قرآن به چشم مى‌خورد اين است كه دعاهايى به مؤمنان تعليم داده كه به هنگام بهره‌گيرى از مواهب الهى بخوانند، دعاهايى كه با محتواى سازنده‌اش روح و جان انسان را مى‌سازد و آثار غرور و غفلت را مى‌زدايد.