به نوح دستور مى‌دهد: فَإِذَا اسْتَوَيْتَ أَنْتَ وَ مَنْ مَعَكَ عَلَى الْفُلْكِ فَقُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي نَجَّانا مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِينَ‌:" هنگامى كه تو و كسانى كه با تو هستند بر كشتى سوار شديد بگو: ستايش خدايى را كه ما را از قوم ستمگر نجات بخشيد" (مؤمنون- 28).

و نيز به او دستور مى‌دهد كه براى تقاضاى نزول در منزلگاه پر بركت بگويد:

رَبِّ أَنْزِلْنِي مُنْزَلًا مُبارَكاً وَ أَنْتَ خَيْرُ الْمُنْزِلِينَ‌:" پروردگارا! مرا در منزلگاهى پر بركت فرود آر، و تو بهترين فرودآورندگانى" (مؤمنون- 29).

و در آيات مورد بحث نيز خوانديم كه دستور شكر نعمتهاى پروردگار و تسبيح او را به هنگام قرار گرفتن بر مركبها مى‌دهد.

و هر گاه اين خلق و خوى انسان گردد كه به هنگام بهره‌گيرى از هر نعمتى بياد منعم حقيقى و مبدء آن نعمت باشد، نه در ظلمت غفلت فرو مى‌رود و نه در پرتگاه غرور مى‌افتد، بلكه مواهب مادى براى او پلى مى‌شوند به سوى خدا!.

در حالات پيامبر اسلام ص آمده است كه هر گاه پاى خود را در ركاب مى‌گذارد مى‌فرمود:" بسم اللَّه"، و هنگامى كه بر مركب استقرار مى‌يافت مى‌فرمود:

الحمد للَّه على كل حال، سُبْحانَ الَّذِي سَخَّرَ لَنا هذا وَ ما كُنَّا لَهُ مُقْرِنِينَ وَ إِنَّا إِلى‌ رَبِّنا لَمُنْقَلِبُونَ‌

[1] در روايت ديگرى از امام مجتبى حسن بن على ع آمده است كه مردى در حضور آن حضرت به هنگام سوار شدن بر مركب گفت: سُبْحانَ الَّذِي سَخَّرَ لَنا هذا، امام فرمود: اينچنين به تو دستور داده نشده است، دستور اين است كه بگويى‌

الحمد للَّه الذى هدانا للاسلام، الحمد للَّه الذى من علينا بمحمد (ص) و الحمد للَّه الذى جعلنا من خير امة اخرجت للناس، ثم تقول: سُبْحانَ الَّذِي سَخَّرَ لَنا هذا

[2]

[1]" تفسير فخر رازى" جلد 27 صفحه 199.

[2] همان مدرك.