پيمودن آن آسان است، و بعضى آن را منحصرا به معنى راه حق تفسير كرده‌اند، ولى با توجه به اينكه اين واژه در قرآن مجيد، هم به راههاى حق و هم به راههاى باطل اطلاق شده، شايد منظورشان اين باشد كه از قرائن، حق بودن آن را استفاده كرده‌اند.

شك نيست كه پيمودن راه خدا (سبيل اللَّه) يا به تعبير ديگر راه دين و آيين او، با تمام مشكلاتى كه دارد، چون موافق روح و جان افراد با ايمان است، كارى است آسان و گوارا، به همين دليل مؤمنان داوطلبانه و آشكارا، از آن استقبال مى‌كنند، هر چند سرانجامش شهادت باشد.

جمله" الَّذِينَ يُقاتِلُونَكُمْ‌" نيز صراحت دارد كه اين دستور مخصوص مقابله با كسانى است كه دست به اسلحه مى‌برند، و تا دشمن به مقاتله و مبارزه بر نخيزد، مسلمانان نبايد حمله كنند و چنان كه خواهيم ديد، اين اصل (جز در بعضى موارد استثنايى كه خواهد آمد) همه جا محترم شمرده شده است.

جمعى از مفسران، مفهوم" الَّذِينَ يُقاتِلُونَكُمْ‌" را در دايره خاصى محدود كرده‌اند، در حالى كه آيه مفهوم گسترده‌اى دارد و تمام كسانى را كه به نحوى از انحاء به پيكار بر مى‌خيزند شامل مى‌شود.

ضمنا از اين آيه استفاده مى‌شود كه هرگز غير نظاميان (مخصوصا زنان و كودكان) نبايد مورد تهاجم واقع شوند، زيرا آنها به مقاتله بر نخواسته‌اند، بنا بر اين مصونيت دارند.

سپس توصيه به رعايت عدالت، حتى در ميدان جنگ و در برابر دشمنان كرده مى‌فرمايد:" از حد تجاوز نكنيد" (وَ لا تَعْتَدُوا).

چرا كه خداوند، تجاوزكاران را دوست نمى‌دارد (إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ‌).

آرى هنگامى كه جنگ براى خدا و در راه خدا باشد، هيچگونه تعدى و تجاوز، نبايد در آن باشد، و درست به همين دليل است كه در جنگهاى اسلامى- بر خلاف جنگهاى عصر ما- رعايت اصول اخلاقى فراوانى توصيه شده است، مثلا