نكته: آنچه در پايان هر كار بايد به آن انديشيد

در روايات متعددى كه گاه از شخص پيامبر گرامى اسلام ص و گاه از امير مؤمنان ع و گاه از امام باقر ع نقل شده مى‌خوانيم:

من اراد ان يكتال بالمكيال الاوفى (من الاجر يوم القيامة) فليكن آخر كلامه فى مجلسه‌ سُبْحانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ وَ سَلامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‌

:" كسى كه مى‌خواهد در روز قيامت اجر و پاداش او با پيمانه بزرگ و كامل داده شود بايد آخرين سخنش در هر مجلسى كه مى‌نشيند اين بوده باشد سُبْحانَ رَبِّكَ رَبِّ الْعِزَّةِ عَمَّا يَصِفُونَ وَ سَلامٌ عَلَى الْمُرْسَلِينَ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ‌" [1] آرى مجلس خود را با تنزيه ذات خدا، و درود فرستادن بر پيامبران او، و حمد و شكر در برابر نعمتهاى پروردگار پايان دهد، تا اگر كارى نادرست يا سخنى ناروا در آن مجلس از او سر زده جبران گردد.

در كتاب توحيد صدوق چنين آمده است كه يكى از دانشمندان شام به خدمت امام باقر ع رسيد عرض كرد: آمده‌ام از شما مساله‌اى سؤال كنم كه هيچ كس تا كنون به درستى براى من تفسير نكرده است، از سه گروه سؤال كردم هر كدام جوابى بر خلاف ديگرى گفتند.

امام باقر ع فرمود مساله تو چيست؟

عرض كرد سؤال من اين است كه نخستين چيزى را كه خداوند متعال آفريد چه بود؟ بعضى به من گفته‌اند" قدرت" بوده و بعضى" علم" و بعضى" روح".

فرمود:" هيچيك پاسخ صحيح به تو نداده‌اند، اكنون به تو خبر مى‌دهم‌

[1]" مجمع البيان" ذيل آيات مورد بحث و" اصول كافى" و" من لا يحضر" (طبق نقل تفسير نور الثقلين جلد 4 صفحه 440).