نبوت احتمالا توانايى بر نوشتن و خواندن از طريق تعليمات الهى داشت هر چند در هيچ تاريخى ديده نشده است كه او از اين علم و دانشش استفاده كرده باشد، چيزى را از رو بخواند و يا با دست خود نامه‌اى بنويسد، و شايد پرهيز پيامبر ص در تمام عمرش از اين كار باز براى اين بود كه دستاويزى به دست بهانه- جويان ندهد.

تنها موردى كه در بعضى كتب تاريخ و حديث آمده كه پيامبر ص خودش مطلبى را نوشت در ماجراى صلح حديبيه است كه در مسند احمد آمده است:" پيامبر شخصا قلم به دست گرفت و صلحنامه را نوشت" [1] ولى جمعى از علماى اسلام اين حديث را انكار كرده‌اند و آن را مخالف صريح آيات فوق مى‌دانند، هر چند به عقيده بعضى صراحتى هم ندارد، زيرا اين آيات ناظر به وضع پيامبر ص قبل از نبوت است چه مانعى دارد كه بعد از نيل به مقام نبوت استثنائا در يك مورد خطى بنويسد كه آن خود معجزه‌اى محسوب مى‌شود.

ولى به هر حال در چنين مساله‌اى تكيه كردن بر خبر واحد دور از حزم و احتياط و مخالف چيزى است كه در علم اصول اثبات شده، هر چند اين خبر چنان كه گفتيم مشكلى ايجاد نكند [2]

2- راه نفوذ در ديگران‌

براى تسخير دلها و نفوذ سخن حق در افكار ديگران تنها توسل به استدلالات قوى و نيرومند كافى نيست، نحوه برخورد با طرف، و شيوه بحث عميقترين اثر را

[1] مسند احمد جلد 4 صفحه 298.

[2] در جلد 6 تفسير نمونه صفحه 400 به بعد شرح ديگرى در زمينه پيامبر امى (ذيل آيه 157 سوره اعراف) آمده است.